Sérfræði sérfræðinganna

Ég varð að játa að hafa látið mér renna í brjóst yfir fyrirlestri um fókusingtækni og fyrst ég var spurð hvort fyrirlesturinn hafi verið áhugaverður er mér ljúft og skylt að upplýsa að svo var ekki. Sálfræðingurinn sem hélt hann byrjaði á að segja okkur í löngu máli og með miklu hiki og tafsi að eiginlega væri þessi tækni svo flókin að ekki væri hægt að útskýra hana með góðu móti og það tæki menn mörg ár að ná einhvers konar skilningi á þessu. Síðan leiddi hann okkur í þessa æfingu í því að fókusera og eftir á þegar fólk tók að spyrja hann spjörunum úr kom í ljós að málefnið var nú ekki flóknara en svo að um er að ræða nokkurs konar hugleiðslu þar sem fólk skannar líkama sinn og skoðar hvernig tilfinningar þess sitja í líkamanum. Skilur reiðin t.d. eftir bruna eða sviðatilfinningu í maganum? Er depurðin blá eða svört? Þannig skoðar viðkomandi einstaklingur líkamlega líðan sína, reynir að nefna og forma tilfinningarnar og getur meira að segja ákveðið að lýsa upp depurðina eða losa sig við kvíðann með því að hella honum út um eyrað, þ.e.a.s. ef hann er fljótandi. Mér fannst ekkert erfitt að skilja þetta og hef þó ekki hlotið margra ára þjálfun. Að mínu mati er þetta helsti galli sérfræðinga af öllu tagi. Þeir elska að gera einfalda hluti flókna og sérfræði þeirra er í raun fólgin í því. Í starfi mínu hef ég þurft að eiga margvísleg samskipti við sérfræðinga af öllu tagi og einkenni þeirra er að það má ekki einfalda neitt og segja það á máli sem almenningur skilur. Slá þarf varnagla við öllu með því að segja í sumum tilfellum, stundum, alloft, sjá má, að teknu tilliti til og þar fram eftir götunum. Þegar þeir fá að lesa yfir viðtöl er bætt við endalausum tilvísanasetningum og bætt inni tengingum við eitthvað sem engu skiptir í samhengi greinarinnar. Þetta gera þeir vegna þess að þeir eru alltaf að skrifa fyrir aðra sérfræðinga. Ef þeir segja frá í skiljanlegu máli eru þeir hræddir við að uppskera fyrirlitningu og aðhlátur frá kollegunum.

Annað sem fer sérlega í taugarnar á mér er þegar sérfræðingar þykjast sérfræðingar á fleiri sviðum en eigin fræðasviði. Éinkum er það stafsetning og málfræði sem slíkir vilja kenna mér og því miður verð ég að viðurkenna að konur eru oft sérlega erfiðar að þessu leyti. Ég man eftir einni sem setti út á viðtöl sem ég tók við nýbakaðar mæður vegna þess að konurnar notuðu orðið maður og töluðu um maður gerir, manni finnst og þar fram eftir götunum. Þessi vinalega sérfræðingskona sagði: „Kannski var ég bara með svona góðan íslenskukennara í menntaskóla. En mér var kennt að það væri léleg íslenska að nota orðið maður á þennan hátt.“ Ég svaraði: „Þú og kennarinn þinn hafið greinilega farið á mis við þá ánægju að lesa Hávamál.“ Orðið maður er fullkomlega ásættanleg íslenska og notað eins og Bretar nota orðið one. Dæmi um þetta má sjá víða.

Athugasemdir

[Jenný Anna Baldursdóttir, 26.4.2007 kl. 13:45]

Já Steingerður mín "almenn skynsemi" (brjóstvit) er ekkert sérstaklega algeng og oftast getum við sjálf gert svona hluti (eins og þú lýsir hér að ofan með fókuseringuna) sjálf og án aðstoðar sérfræðinga.  Ég skil vel að þér hafi runnið í brjóst

[Anna Benkovic Mikaelsdóttir, 26.4.2007 kl. 20:00]

auðvitað er maður "one"

[Svava S. Steinars, 26.4.2007 kl. 21:17]

Ja, það var skrítið hvað konan átti bágt með að koma þessu frá sér miðað við að hún á að vinna við þetta og hefur eigin fyrirtæki.  ´Nóg er til af sjálfsskipuðum sérfræðingum, þeir hringja t.d. reglulega í heilbrigðiseftirlitið.