Andleysi og undarlegir menn

Bloggleysi mitt að undanförnu hefur ekki stafað af tímskorti heldur miklu fremur andleysi og deyfð. Mér hefur sem sé ekki dottið í hug nokkur hlutur að skrifa um. Ólíkt bloggvinum mínum sem upptendrast af anda og innblæstri þegar þeir lesa fréttir sit ég eftir alveg tóm og hugsa bara með mér: Ja hérna það er margt skrýtið í kýrhausnum. Vissulega er það skoðun sem vert er að deila með öðrum en leiðigjörn þegar hún hefur verið endurtekin nokkrum sinnum yfir daginn. Jæja, þessi færsla er hins vegar til komin vegna manns sem ég mætti á morgungöngunni áðan. Við Freyja vorum að skondrast eftir Kópavogsdalnum (þ.e. tíkin skondraðist, ég dróst á eftir) þegar á móti okkur kemur maður dökkur yfirlitum, líklega frá Austur-Evrópu og brátt barst okkur til eyrna ómur af samtali sem maðurinn átti við sjálfan sig. „Grosní baroddí marsku fer,“ tuldraði maðurinn og svo stóð út úr honum bunum af setningum jafnóskiljanlegum og þessari fyrstu. Ég þorði ekki fyrir mitt litla líf að segja nokkurn hlut sérstaklega í ljósi eigin tilhneigingar til að tala við sjálfa mig og þagði því og starði fast fram fyrir mig eins og maður gerir þegar maður þarf að láta sem maður sjái ekki undarlegt fólk. Maðurinn gekk hins vegar hiklaust framhjá mér símalandi og það var fyrst þá sem ég tók eftir að hann var með lítið tæki í eyranu og hefur sennilega verið að tala í það. Mér finnst að það ætti að banna ósýnileg tæki. Setja lög sem kveða á um tæki megi aldrei vera minni en svo að þau séu vel sýnileg úr fjarlægð og ekki til þess fallin að hræða líftóruna úr miðaldra húsfreyjum á morgungöngu í sumarsólinni.