Í leit að Brimkatli

Við Guðmundur héldum ásamt Svövu systur út á Reykjanes í hádeginu í leit að Brimkatlinum fagra sem þar er að finna. Við höfðum aðeins mjög ónákvæmt kort að styðjast við og héldum því af stað í leit að þessu fallega náttúrufyrirbæri sem kúrir við klettana í enda Staðarbergs og er stundum kæft í brimi. Eftir nokkurra klukkustunda klifur og skrið í stórgrýttri fjöru römbuðum við á staðinn. Þá sáum við stórt skilti upp við veginn sem vísaði skynsömum ökumönnum á að þar fyrir neðan væri ketillinn góði. Það voru svolítið skömmustulegar systur sem komu sér fyrir við skiltið og biðu eftir að Guðmundur kæmi á bílnum sem lagt hafði verið í um það bil hálftíma fjarlægð frá skiltinu.

Skelfileg innrás

Við hjónin hrukkum upp við hávært suð og dynki klukkan hálfsjö í morgun. Þegar við opnuðum augun blasti við svart- og gulröndótt fluga á stærð við meðalspörfugl. Ég var minnug átakanna við geitungana í haust og þar sem maður lærir nú af reynslunni ákvað ég að vaða ekki á móti þessu ferlíki með sama gleiðgosahætti og að geitungunum forðum. Þeir launuðu mér með fimm sárum stungum þá viðteitni að ná þeim lifandi og koma þeim út. Ég breiddi því sængina yfir höfuð og ýldi ámátlega: Gummmmmmi! Hetjan mín hugumstóra reif sig fram úr (að vísu ekki með neinu gleðibragði), klæddi sig í náttsloppinn og gekk niður á neðri hæðina. Flugan tók þá til við að berja á svefnherbergisgluggann og það var meira en Matti þoldi. Hann stökk upp og sló hana í gólfið. Tíkina greip við það mikill vígamóður og hún gelti heiftarlega og hringsnerist um gólfið. Matti sá sitt óvænna hvæsti og yfirgaf bráð sína. Flugan skreið um gólfið svolitla stund en hóf sig svo á loft og réðst á gluggann aftur. Þá kom riddarinn sjónumhryggi vopnaður skordýraeitri og lét hana hafa það. Dauðastríðið tók örfáar sekúndur og mér tókst að dotta fljótlega aftur þrátt fyrir að samviskan kveldi mig. Eiginmanninum fannst nefnilega nauðsynlegt að segja mér að þetta muni hafa verið drottning sem er ekki með neinn brodd. Mér hefði því verið fullkomlega óhætt að koma henni varlega fyrir í glasi og henda henni út. Já, það eru fleiri en þeir sem hafa tandurhreina samvisku sem sofa vel. Kannski er ég bara svona forhert.

Þemaferðir

Gaman að sjá að áhugi er á þemaferðunum. Ég fer í steinaferðir upp í Hvalfjörð en þar er víða að finna fallega steina. Kristín þetta er góð hugmynd með karlaferðirnar og ég skal sannarlega taka hana til skoðunar. Annars miðast flestar ferðirnar við það að skoða áhugaverða staði og rifja upp sögur og söguna frá svolítið öðrum sjónarhóli en venjulega. Það er t.d. margt fleira sem tengist konum beint á Þingvöllum en Drekkingarhylur. í gjánum þar vex líka fjölbreytileg flóra en grasafræðiferðir fara þannig fram að við skoðum blóm og fjöllum um sagnir og þjóðtrú þeim tengda. Mér finnst alltaf jafngaman að segja frá að þær íslensku jurtir sem rannsakaðar hafa verið sérstaklega hafa reynst hafa þá virkni sem grasalæknar fyrri tíma töldu að þær hefðu. Ég hef líka gaman af að fara með fólk í Reykholt og að SKálholti í menningarferðir.

Dýragarðurinn skrautlegi

Gleðilegt sumar kæru bloggvinir og takk fyrir skemmtunina í vetur. Minn skrautlegi dýragarður hefur skemmt okkur hjónunum í allan dag. Týra tapaði stríðinu um nærfataskúffuna því þegar húsbóndinn kom heim herti hann svo á lömunum á hurðinni að kötturinn getur ekki opnað hana lengur. Húsmóðirin ekki heldur en mér skilst að það sé smáatriði miðað við hurðin er kattheld. Týra lætur ekki deigan síga þrátt fyrir þetta og í stað nærfata hefur hún nú kosið sér rúmföt. Hún opnar annan skáp klifrar upp eftir skúffunum í honum, vegur salt efst á hurðinni í dágóðan tíma meðan hún opnar efri skápinn og stingur sér svo inn í tandurhrein rúmfötin okkar. Blessað dýrið er bæði útsjónarsamt og nægilega skynsamt til að snúa sér á öðru þegar það sér að orrustan er töpuð. Freyja var í sumarskapi og tók til í garðinum með húsbóndanum. Hún gróf upp viðbjóðslegt bein og sat hróðug yfir því þegar ég kom heim úr verslunarleiðangri með heimasætunni. Mattinn minn ver heimilið með kjafti og klóm þrátt fyrir að vera steingeldur og ætti því að vera laus við alla árásargirni. Hann kom alblóðugur inn um daginn og hægra eyrað var ansi illa farið. Við fórum með hann til dýralæknis þegar stór bólguhnúður tók að myndast við það. Ekki var sýking í því en Matti fékk áburð, hreinsun á sárinu og fúkkalyf. Hann lét þetta ekki á sig fá og við sáum hann hvæsandi á helmingi stærri kött úti áðan.

En að sumarkomunni. Á mínu heimili var alltaf gert mikið úr sumardeginum fyrsta. Við systur fengum sumargjafir oftast skóflur og fötur eða strigaskó og stígvél fyrir sumarið. Við kunnum allar vísuna: Á sumardaginn fyrsta var mér gefin kista sokkaband og klútur mosóttur hrútur. Oftast voru svo bakaðar vöfflur með kaffinu og glaðst yfir sumarkomunni. Við fórum ekki í skrúðgöngur eða sinntum öðrum hátíðahöldum en það var alltaf hátíð í bæ. Ég hef alltaf gefið mínum börnum sumargjafir, enda er það mun eldri siður hér á landi en jólagjafir. Mér finnst sumardagurinn fyrsti dásamlegur frídagur og yndislegt allt standið í kringum hann. Og fyrst við minnumst á sumarið þá ætla ég að skipuleggja ásamt vinkonu minni þemaferðir í sumar. Um er að ræða gönguferðir með ákveðið þema svo sem grasafræðiferð, steinaskoðunar- og tínsluferð, söguferðir á ýmsar slóðir og kvennaferð þar sem við einbeitum okkur að sögu kvenna á hverjum stað. Þessar ferðir munu kosta mismikið eftir því hvort fólk fer á staðinn á eigin bílum eða ekki en við erum báðar lærðir leiðsögumenn og hin er hjúkrunarfræðingur að auki. Ef þið hafið áhuga á að bóka fyrir litla hópa hafið þá endilega samband við mig.

Aumingjakakan

Í gærmorgun fór ég út í bakarí og keypti ýmis konar gúmmelaði með morgunverðinum/brunchinum fyrir fjölskylduna. Meðal þess sem ég kom heim með var kaka sem ekki teldist til sérlegra tíðinda nema af því að hún var græn að ofan. Lokahnykkur á verki bakarans var sem sé að setja grænt marsípan ofan á kökuna og baka hana svo. Marsípanið bráðnaði niður og sumsstaðar stóðu uppi litlar brúnar eyjar af kökudeigi. Hvernig í ósköpunum datt þér í hug að kaupa græna tertu? Spurði maðurinn minn. Þetta er einstaklega óaðlaðandi á að líta. Ég vorkenndi henni, svaraði ég. Einmitt af því að hún var svona græn og viðbjóðsleg var ég alveg viss um að enginn myndi kaupa hana. Minn ektamaki horfði á mig litla stund og sagði svo: Það er versta er að ég er sannfærður um að þessi skýring þín á kaupunum er rétt. Aumingjakakan situr nú niður á eldhúsborði og þeir einu sem hafa snert á henni eru ég og hundurinn.

Meinleg uppákoma

Eftir hádegi í dag þurfti ég að sitja fund sem teygðist nokkuð lengur en ég átti von á. Þannig háttaði til á fundarstaðnum að ekki var hægt að komast þar á klósett. Ég hafði nýlega innbyrt hádegisverð og kaffi á eftir þannig að fljótlega fór ég að finna allóþyrmilega fyrir því að mig langaði að heimsækja hreinlegt postulínstæki af þeirri tegund sem enginn getur verið án. Fundurinn hélt svo áfram að dragast á langinn og erindi mitt á þennan friðsæla stað varð sífellt brýnna. Loksins lauk þessum ósköpum og ég bókstaflega flaug út í bíl. Ég keyrði í loftköstum upp í vinnu og skreið í keng út úr bílnum og inn á klósett, skíthrædd um að pissa hreinlega á mig. Mikið lifandis ósköp og skelfing var það góð tilfinning að setjast á salernið og losa mig við vökvann. Ég þarf sennilega ekki að fjölyrða um það því allir sem einhvern tíma hafa reynt eitthvað viðlíka skilja mig.

Hin hamingjusama hóra!

Ég verð alltaf jafnhissa á hversu lífsseig mýtan um hina hamingjusömu hóru er. Í 24 stundum í dag er viðtal sem Kolbrún Bergþórsdóttir tók við Guðmund Ólafsson. Þar segir: „Mér finnst hlægilegt þegar athyglissjúkir femínistar fara að berjast gegn klámi og vændi. Er eitthvað að því þótt fólk hafi gaman af að horfa á dónalegar myndir? Það er prívatmál. Vændi er fyrst og fremst kynlíf fátæklinga. Klám er kynlíf þeirra allra fátækustu sem hafa ekki einu sinni efni á því að kaupa sér vændi.“ Hér eru nokkrar staðreyndir til umhugsunar fyrir fátæklinga sem kaupa sér klám og vænd.

1 Í engum starfsgreinum eru sjálfsmorð jafntíð og í klám- og vændisiðnaði. Þar munar meira að segja gífurlega miklu á næstu starfstétt fyrir neðan.
2. Vímuefnanotkun er ekki eins almenn í neinum öðrum iðnaði.
3. Yfir 80% þeirra sem starfa í klám- og vændisiðnaði hafa orðið fyrir einhvers konar kynferðisofbeldi.
Þetta byggir á rannsóknum sem gerðar hafa verið í Bretlandi, Bandaríkjunum og Svíþjóð.
Konur frá fyrrum austantjaldsríkjum sem bjargað hefur verið úr kynlífsánauð á Vesturlöndum hafa hræðilegar sögur að segja. Meðal annars að kúnnarnir fóru sínu fram þótt þær grétu allan tímann og kvörtuðu við dólgana yfir því hversu leiðinlegar þær væru. Það þýddi barsmíðar. Nokkrar höfðu beðið kúnnana að leyfa sér að nota farsíma sem þeir voru með en þeir neituðu á þeirri forsendu að dólgurinn hefði bannað þeim það. Og það þarf ekki konur í ánauð til. Ung íslensk stúlku sem leiddist úti í vændi vegna fíkniefnaneyslu drap sig vegna þeirrar hræðilegu reynslu sem henni tókst aldrei að komast yfir eða jafna sig á.

Sjaldan hef ég verið jafnhreykin af syni mínum og þegar hann sagði í umræðu um nektarstaði. „Ég gæti ekki hugsað mér að fara á svoleiðis staði því hvernig veit ég hvort stúlkan sem dansar á sviðinu er ein af þeim sem nýtur starfsins eða úr hópnum sem neyðst hefur út í það. Ég get ekki greint þar á milli og því kæri ég mig ekki um að koma á svona staði.“

Þetta er einmitt málið. Hvernig vita karlmenn að hóran sem þeir eru með er hamingjusöm og ánægð með starfið? Þegar grátur austantjaldskvenna sem ekki geta tjáð sig á sama máli og kúnnarnir nægir ekki til að þeir kveiki á neinu er þá líklegt að daufari merki séu nóg? Í hugum flestra en kynlíf eitthvað sem menn stunda með einhverjum sem þeim þykir vænt um og vilja nálgast með hlýju og trausti. Fátækir eða ríkir hafa sömu þörf fyrir slíka blíðu og atlot. Það að borga fyrir er merki um andlega fátækt og skammsýni fremur en efnahagslega veikleika.

Skondin orðatiltæki

Mamma er mikill orðasjóður og tjáir sig oft með miklum tilþrifum. Ég rak mig iðulega á það þegar ég var að vinna á Vikunni að orðatiltæki sem voru notuð á mínu æskuheimili voru ekki eins alþekkt og ég hélt. Prófarkarlesararnir höfðu aldrei heyrt sumt af því. Þar á meðal dettur mér í hug orðtakið að snapa gams. Mamma talaði oft um græðgi samferðamanna sem allt vildu gleypa en hugsuðu ekki um aðra og þá sagði hún jafnan: „Já, þeir vilja gína yfir öllu en aðrir mega snapa gams.“ Einhvern tíma notaði ég þetta í grein og einn prófarkarlesaranna kom til mín og sagðist hafa þurft að fletta þessu upp en ákveðið að láta það standa því henni þótti það svo skemmtilegt. Við vissum báðar að ekki myndu allir lesendur skilja hvað átt var við. Annað sem mamma hafði jafnan að orði einkum þegar hún var að fara úr húsum þar sem hún þekkti vel til var þetta: „Fylgið mér til dyra svo ég fari ekki með vitið úr bænum. Ég á nóg en þið megið ekkert missa.“ Eitt sinn færði hún syni mínum verkfærasett úr tré að gjöf og sagði um leið með ofurlítið meinfýsilegum glampa í augum: „Gefðu litlu barni hamar og öll veröldin verður einn stór nagli.“

Föðurleg

Ég tók strumpaprófið og niðurstaðan var að ég væri Papa Smurf. Því miður virðist aldrei birtast mynd og texti þótt ég kóperi kódið sem manni er sagt að kópera. Þið verið bara að klikka á linkinn til að sjá hver ég er eða skoða á blogginu hans Hrannars. Við virðumst andlega skyld að minnsta kosti í Strumpalandi.

<script type="text/javascript" language="javascript"src="http://bluebuddies.com/js/Papa_Smurf.js"></script> 

 

 

Hvað er að sumu fólki?

Ég hef verið hálfdöpur og leið alla helgina. Ástæðan er ekki sú að eitthvað sé að hjá mér sjálfri heldur kom lítil frétt í Morgunblaðinu á föstudaginn mér í slíkt uppnám að ég hef ekki getað vikið þessu úr huga mér. Einhverjir óþokkar skildu lítinn kettling eftir einan í íbúð upp á Akranesi og þar leið þessi vesalingur vítiskvalir þar til lögregla braust inn í og færði hann til dýralæknis sem varð að svæfa hann. Dýrið var svo langt leitt að ekki var hægt að bjarga því. Hvað er í hausnum á þessu fólki? Hvað er hreinlega að því? Og hvernig stendur á því að dýraníðingum af þessu tagi er aldrei refsað? Muniði hestaníðinginn sem barði hrossið sitt með svipuskafti og náðist á mynd. Hann var ekki einu sinni ákærður og heldur sennilega uppteknum hætti enn í dag. Mér líður eins og Heine forðum þegar hann orti til Lórelei: Ég veit ekki af hvers konar völdum svo viknandi dapur ég er. Ég skil ekki hvernig hægt er að gera svona. Í raun réttri ætti að dæma fólk til að gangast undir sömu píslir og það lagði á dýrin. Kannski það kveikti einhverja glóru skynsemi í hausnum á því.