Af harðsperrum og handarmeinum

Ég gekk á Úlfarsfellið um daginn í fyrsta sinn á þessu vori. Líkt og venjulega dróst ég upp síðustu metrana blásandi eins og físibelgur meðan tíkin horfði á mig með samúð sem krydduð var örlítilli fyrirlitningu. Fyrstu fjallagöngunni fylgja jafnan harðsperrur en að þessu sinni voru þær svo magnaðar í framanverðum lærunum að ég gat varla með nokkru móti sest á klósett. Ég varð að sæta lagi og skáskjóta mér niður á setuna með stunum og kvölum og bar mig svo klaufalega að við þessa hreyfingu að ég óttaðist það mest að hitta ekki á klósettið heldur hlunkast með beran botninn á gólfið. Til allrar lukku gerðist það ekki þann tíma sem það tók líkamann að laga vöðvaskemmdirnar en þetta varð til þess að sagan af sveitakonunni mikilvirku rifjaðist upp fyrir mér. Kona þessi er mér og öðrum kunn af því að vera hörkudugleg, afkastamikil og víla fátt fyrir sér. Hún fékk slæmsku í hendurnar sem eingöngu var hægt að laga með uppskurði svo frúin var tilneydd til að halda í kaupstaðaferð til að fá bót meina sinna. Læknirinn spurði hana á hvorri höndinni hún vildi að þeir byrjuðu. Mín svaraði að bragði samkvæm sjálfri sér: „Takið þær báðar í einu þá þarf ég ekki að koma aftur.“ Undarlegur svipur kom á lækninn og hann spurði hvort hún væri alveg viss. Hún hélt það nú og uppskurður var gerður á báðum höndum. Það var hins vegar ekki fyrr en heim kom að hún áttaði sig á því að með báðar hendur í gifsi og umbúðum nýttust þær ekki til daglegra smástarfa eins og þess að skeina sig. Þá þjónustu varð maður hennar að veita. Já, skilvirknin er stundum ofmetin.

« Síðasta færsla | Næsta færsla »

Bæta við athugasemd

Ekki er lengur hægt að skrifa athugasemdir við færsluna, þar sem tímamörk á athugasemdir eru liðin.

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband