Bókasafn í nýju ljósi

Ég gekk framhjá Bókasafni Kópavogs áðan og sá skilti í glugganum sem á stóð: Skilalúga á norðurhlið. Þetta tókst mér auðvitað að lesa: Skítalúga á norðurhlið sem setur starfsemi safnsins óneitanlega í dálítið annað samhengi.

Féll fyrir sívalning

Mig hefur alltaf langað í sívalan kodda eða púða. Ég man eftir slíkum þarfaþingum úr æsku minni, enda var eitt slíkt í sófanum í stofunni hans afa á Vesturgötunni. Svona til að útskýra ögn betur hvað ég á við þá eru þetta langir, mjóir en alveg sívalir koddar sem iðulega voru í skrautlegum koddaverum jafnvel með dúskum á endunum. Alveg guðdómlegt. (Mamma hefur oft skammað mig fyrir glysgirnina en sennilega er þetta úrkynjaði Rómverjinn í mér). Við Helen systir brugðum okkur í verslunina Egg í gær og viti menn þar voru til sölu á útsölu meira að segja svona sívalir koddar. Reyndar var bara hægt að fá koddaver utan um þau í stíl við rúmföt sem voru til sölu í versluninni en ég kolféll og bar heim minn sívalning alsæl. Hann var settur undir koddann minn í gærkvöldi en eitthvað virkar þetta öfugt því ég vaknaði með hausinn í miðju rúminu í morgun og engan kodda undir hausnum.

Slagurinn óvenju snemma á ferðinni

Þessi einstaklega skiljanlega fyrirsögn er á frétt á visir.is um forsetakosningarnar í Bandaríkjunum. Ég sé þetta alveg fyrir mér: slagurinn færist líkt og hvirfilbylur yfir öll Bandaríkin og eirir engu. Menn dragast með í slagsmálin og ráða ekki neitt við neitt en vita þó að hann er óvenjusnemma á ferðinni að þessu sinni. Kannski er þetta maður sem heitir Slagur og ætlar sér í forsetaframboð en hefur margreynt það áður og ekki tekist og það er þess vegna sem menn slá þessu svona fram: Slagurinn óvenju snemma á ferðinni. Já, ræfillinn hann var vonglaður og byrjaði því snemma.

Harry Potter kvaddur með söknuði

Ég lauk við síðustu bókina um Harry Potter í dag og úthellti ófáum tárum undir það síðasta. Ég viðurkenni að ég kveð þessa geðugu hetju með ákveðnum söknuði og finnst miður að eiga ekki von á annarri bók að ári. Það er eitthvað heillandi við galdrastrákinn og ævintýri hans og þótt ég viti að ég er ekki eina fullorðna manneskjan sem hefur ánetjast honum verð ég að viðurkenna að sú staðreynd að ég les hann af slíkri áfergju að ég gat ekki lagt bókina frá mér fyrr en hún var búin og að ég grét yfir örlögum aðalpersónanna segir mér að sennilega er eitthvað til í því þegar sonur minn segir mér að ég sé ekki nægilega þroskuð til að verða amma.

Þetta eilífðarkossaflens

Langar að vekja athygli á pistli eftir mig sem birtist í júlíblaði hann/hún.

„Hvers vegna eru konur kysstar en karlar ekki?" stundi ung kona þreytulega eftir að hún hafði þurrkað varalitafar af kinninni eina ferðina enn. Kannski var ekki undarlegt að hún spyrði sig þessarar spurningar jafnalgengt og það er orðið að konur heilsist og kveðjist með kossum. Stundum þekkjast þessar konur varla neitt og því undarlegt að þær sýni hver annarri svo náin atlot. Já, það er undarlegt þetta eilífðarkossaflens.

Að heilsast og kveðjast með kossi er reyndar gamall og góður íslenskur siður. Til sveita hér á árum áður kysstust menn gjarnan á báðar kinnar þegar þeir hittust og það voru jafnt góðbændur sem húsfreyjur þeirra sem kysstust. Stundum voru kossalætin slík á kirkjustað að prestinum þótti nóg um og rak söfnuðinn með harðri hendi inn í kirkjuna. Af því fer engum sögum hvort karlar dvöldu lengur við að kyssa einhverjar ákveðnar konur eða hvort kossar sumra kvenna rötuðu nær munni karlanna en tilhlýðilegt gæti talist.

Kossar í kveðjuskyni duttu síðan að mestu niður á Íslandi einhvern tíma á tuttugustu öld. Um tíma var handaband allsráðandi og eiginlega innilegasta kveðjan. Algengt var að menn lyftu hönd og segðu hæ, eða bæ eftir því hvort þeir voru að koma eða fara. En skyndilega sóttu kossarnir í sig veðrið að nýju og fyrr en varði urðu þeir vinsælli en nokkru sinni fyrr.

 Konur að kyssa konur

Nú á dögum eru það þó fyrst og fremst konur sem kyssa konur. Svo rammt kveður að kossum kvenna að þær kyssa ekki bara vinkonurnar á förnum vegi heldur oft samstarfskonur, kunningjakonur og jafnvel bara konur sem þær hafa þekkt í langan tíma. Gamlar konur  virðist nánast vera skylda að kyssa jafnvel eftir stutt og lausleg kynni. Börn mega svo auðvitað allir leyfa sér að kyssa.

Konur kyssa reyndar líka karla en þá þarf að vera löng vinátta og velvilji að baki. Sumar konur kyssa menn vinkvenna sinna í kveðjuskyni, frændur sína, bræður og syni en þær myndu aldrei kyssa til að mynda karlkyns yfirmann, fisksalann á horninu eða nágrannann. Um nágrannakonuna gegnir allt öðru máli og ef fisksalinn á horninu er vingjarnleg kona er aldrei að vita hvenær henni verður bætt í kossahópinn.

Kossar milli karla og kvenna eru og verða sennilega alltaf erfiðari viðfangs. Það er svo stutt í ástarkossinn og ef fullkomlega saklaus koss í kveðjuskyni lendir ekki alveg á réttum stað getur það komið af stað hinum verstu og vandræðalegustu tilfinningum. Karlar eru þó sjaldnast varalitaðir þannig að minnsta kosti þarf ekki alltaf að vera að hreinsa burtu varalitfar eftir þá. Varaliturinn er eiginlega það hvimleiðasta við kossa kvenna og rannsóknir hafa sýnt að margir karlar þola ekki varalit. Í brúðkaupum og fínum veislum er varaliturinn sérstaklega pirrandi og eiginlega óhætt að mæla með að konur varaliti sig ekki fyrr en öllum kossakveðjum er lokið. Fátt er leiðinlegra fyrir brúði sem er búin að leggja mikið í útlit sitt en það að ganga með röð af bleikum, rauðum og brúnum varalitaförum inn í eigin veislu.

Kossar og væntumþykja

Þrátt fyrir að kossinn sé ein nánasta aðferð manna við að snertast getur hann verið jafnmerkingarlaus og hann getur verið innihaldsríkur. Varla er hægt annað en að velta fyrir sér hvers vegna sumar konur leggja vangann að vanga annarra kvenna og smella með vörunum út í loftið? Eru þær með þessu að sýna væntumþykju en vilja um leið forðast að skilja eftir varalitafar á kinnum hinnar? Er kossinn kannski merkingarlaus sýndarmennska og innst inni langar konunni ekkert að kyssa hina? Sjálfsagt er það misjafnt. En stundum er vandséð hverju kossar bæta við.

Á hinn bóginn er fullkomlega eðlilegt að langa til að kyssa sína bestu vinkonu sérstaklega ef nokkuð er liðið síðan þið hittust síðast. Nánar vinkonur kyssa hver aðra til að sýna innileikann og væntumþykjuna sín á milli. Stundum er kossinn og faðmlag til að hvetja á erfiðum tímum, stundum í þakklætisskyni fyrir allt það góða sem á undan er gengið og stundum bara til að láta vita að þið eruð til staðar hvor fyrir aðra og á milli ykkar hefur ekkert breyst. Í slíkum tilfellum er kossinn besta og fallegasta kveðjan.

Sjávardýr í ferskvatni?

Á visir.is er nú frétt um að sjaldgæf ferskvatnshöfrungategund í Kína sé sennilega aldauða. Vísindamenn hafi ekki fundið eina skepnu í leiðangri sem gerður var út til að finna þær. Fréttin endar á þessum orðum:

Ef satt reynist er þetta fyrsta útrýming hryggdýrs í fimmtíu ár og í fyrsta skipti sem hátterni mannsins gengur að sjávarspendýri aldauðu. 

Mín spurning er: Ef um sjaldgæfa ferskvatnstegund höfrunga er að ræða hvernig getur þetta þá verið í fyrsta sinn sem maðurinn gengur að sjávarspendýri dauðu? Eru ferskvatnshöfrungar sjávardýr?

Sælgætissýki í æðra veldi

Ég er mikill sælkeri og súkkulaðilöngun mín er slík að líkja má við fíkn. Ég held samt að ég gangi ekki jafnlangt og þessi kona.

Yfirþyrmandi löngun í sætindi

Skaðræðisdýr

Stundum borgar manngæskan sig greinilega ekki. Að undanförnu hefur húsið okkar nefnilega verið fullt af geitungum og ég samviskusamlega veitt þá í glös og farið með þá út fyrir og sleppt þeim. Nú leikur hins vegar grunur á að bú reynist í strompnum því þeir koma í tugatali inn á baðherbergi gegnum viftugat sem liggur út í strompinn. Eva ætlaði sem sé í bað í dag og þá voru tveir geitungar þar á sveimi. Ég óð inn vopnuð glasi og tusku og ætlaði veiða greyin. Það skipti þá engum togum, þeir réðust á mig og náðu báðir að stinga mig í magann. Þetta var hræðilega sárt en ég hef fjórum sinnum áður verið stungin af geitungum og þá fann ég alls ekki svona mikið fyrir þessu. Ég er með stóra bólguhellu á maganum og fæ stingi í hana af og til. Ætli geitungastungur verði verri því oftar sem maður er stunginn?

Ástæðulausar bólferðir

Á mbl.is var frétt þess efnis í gær að vísindamenn hefðu komist að því að  237 ástæður væru fyrir því að fólk gerði hitt. Ég var himinlifandi glöð og fegin að sjá að fólk væri almennt ekki að vesenast við þetta gersamlega að ástæðulausu. Það gladdi mig líka að lesa í sömu frétt að konur og karlar gerðu það mestmegnis af sömu ástæðum. Allt er þetta hið besta mál og eykur skilning okkar á þörfum hvers annars til mikilla muna.

Ævintýri í Elliðaárdal

Ég er einstaklega lagin við það að koma mér í vandræði. Einkum og sér í lagi eru það gönguferðir mínar sem enda með ósköpum og það oftast vegna þess að ég fæ þá stórgóðu hugmynd að stytta mér leið. Ein slík för var farin í Elliðaárdal fyrir tveimur árum en ég ætlaði að ganga heim úr vinnunni. Ég vann þá hjá Fróða uppi á höfða og þegar komið var að Árbæjarsafni var mér ljóst að heim kæmist ég ekki lifandi þar sem ég var mannbroddalaus og hálka mikil á vegum um þetta leyti. Ég hringdi því í manninn minn og bað hann að sækja mig. Ég sagði honum að bíða á bílastæði ofan við Elliðaárnar hinum megin í dalnum vegna þess að ég taldi lítið mál að vippa mér yfir göngubrýr á ánum og á þennan áfangastað. Til að stytta mér leið hélt ég sem leið lá gegnum Árbæjarsafnið sem var opið og algerlega mannlaust. Fljótlega gerði ég mér þó ljóst að safnið var afgirt og engin leið út önnur en sú sem ég hafði notað til að koma mér inn. Þá var ég búin að ganga svo langt að ég nennti ómögulega að snúa við og ákvað því að klifra yfir grindverkið. Hvað Hraunbæjarbúar hafa hugsað þegar þeir sáu konu á virðulegum aldri í draktarjakka og penum leðurskóm vega salt efst á girðingunni umhverfis safnið þeirra veit ég ekki. Hitt veit ég að förin yfir grindverkið var hvorki þægileg né sérlega auðveld og dáist ég hér eftir mjög af föngum sem leggja það á sig að strjúka úr fangavist hvort sem er á Litla Hrauni eða Alcatraz. Ég komst upp og reyndar niður hinum megin án meiriháttar óhappa en þá beið mín það sem verra var; nefnilega gersamlega ófær Elliðaárdalur. Glæra svell var yfir öllu og það svo slétt að ekki möguleiki var að standa á því til lengdar og leið mín lá niður á við. Ég reyndi þetta samt og skreið nánast á fjórum fótum með hjálp vingjarnlegra trjágreina sem slúttu út yfir stíginn niður að brúnni. Yfir hana komst ég, út í hólmann og yfir hinum megin. Þar beið maðurinn minn á bílastæðinu og þegar ég hafði skreiðst við illan leik upp brekkuna og inn í bílinn til hans spurði hann í einlægri undrun: „Hvers vegna í ósköpunum baðst mig ekki um að sækja þig á bílastæði Árbæjarsafns?“ Stundum er ofbeldi gagnvart maka sínum næstum því réttlætanlegt.