Gamli fartur

Nú á dögum talar fólk gjarnan um að vera á fartinni. „Ég er alltaf á fartinni,“ segir það. Þetta vekur alltaf svolítið óþægileg viðbrögð hjá mér. Ég fæ alltaf sterka þörf fyrir að flissa og ég vildi óska að fólk talaði frekar um að vera á ferðinni. Ástæðan fyrir þessari óviðeigandi kátínu er sú að þegar ég var barn töluðum við um að farta og áttum við að prumpa. Sá sem prumpaði mikið var fartur og um tíma heilsuðumst við systur gjarnan með kveðjunni: „Sæll gamli fartur.“ Í hvert sinn sem einhver segist alltaf vera á fartinni sé ég fyrir mér viðkomandi manneskju á hlaupum síprumpandi eins og gamla bikkju. Ég er ekki þroskaðri en svo að við þetta setur að mér hlátur.