Erfiður biti að kyngja

Ég var ein af þeim sem át kertavax þegar ég var krakki. Bestu vinkonu minni þótti þetta ógeðslegur siður en öllu má venjast þannig að gott þyki og það kom að því að hún reyndi sjálf að smakka á þessu „fæði" sem mér líkaði svo vel. Hún komst að því að þetta var ekki slæmt og það mátti tyggja þetta líkt og tyggigúmmí meðan vaxið hélst mjúkt og fyrr en varði var hún farin að taka mjúkt vax og stinga upp í sig hugsunarlaust og fleygja síðan þegar vaxið var orðið hart. 

Einhverju sinni sat hún í efnafræðitíma í menntaskóla og verið var að gera tilraun með vökva. Tveimur tegundum vökva var blandað saman í tilraunaglasi og það hitað yfir kertaloga þar til efnahvarf varð í glasinu. Kertisstubburinn hennar var lítill og brann fljótlega niður og eftir var mjúk klessa í bakkanum. Hún taldi tilraunina búna svo hún tók klessuna og stakk henni upp í sig. Þá tilkynnti kennarinn að nú hæfist seinni hluti tilraunarinnar og nemendur voru beðnir að bæta einum vökva enn í samsullið og hita. Vesalings stúlkunni varð svo mikið um að hún gleypti vaxbitann sem hún var með uppi í sér og sat sótrauð í framan og aðgerðalaus meðan hinir unnu af kappi við að ljúka verkefninu.

Kennarinn kallaði að lokum til hennar og skipaði henni að fara að vinna. Hún bætti þá vökvanum í glasið en gat auðvitað ekki gert meira og hún þorði ekki, blessunin, fyrir sitt litla líf að biðja um annað kerti. Hann sá fljótlega að hún hafðist lítið að svo hann gekk yfir að borðinu til hennar og sá eins og skot að hana vantaði kerti til hitunarinnar. „Hvar er kertið þitt?" spurði hann hvass.

Þegar þarna var komið sögu leið stúlkuræflinum svo illa að henni datt engin sennileg lygi í hug svo hún stundi eindaldlega: „Ég át það." Bekkurinn sprakk úr hlátri og kennarinn horfði á hana gapandi af undrun. Þegar hann var búinn að jafna sig örlítið sagði hann: „Vina mín, verðir þú aftur svona svöng biddu þá einfaldlega um leyfi til að bregða þér frá og borða." Hann rétti henni síðan þegjandi annað kerti en það sem eftir var af tímanum sat hún rjóð og skjálfhent og hefur sjaldan orðið jafnfegin um ævina og þegar bjallan hringdi út í frímínútur. Ég hló auðvitað miklum hrossahlátri þegar hún sagði mér söguna í frímínutunum en það sem eftir var vetrar voru bekkjarfélagar hennar jafnan brosleitir þegar þeir sáu hana og hún mátti þola ýmsar glósur tengdar kertum.