Lítill pönkari

Ég vaknaði klukkan sjö í morgun við skaðræðisvein sem bárust af þakinu hjá mér. Ég staulaðist fram og sá óhrjálegan svarthvítan kött væla við kvistgluggann. Matti kann nefnilega að opna alla glugga í húsinu innanfrá en gengur verr að opna þá að utan þegar hann þarf að komast inn aftur. Hann var því fastur úti í vonda veðrinu og ekki alveg sáttur. Hann hafði greinilega verið nokkra stund á glugganum því þegar ég hleypti honum inn líktist hann mest óvenjulega smáum svörtum og hvítum pönkara. Feldurinn rennandi blautur og stóð beint upp í loftið víða en var klesstur niður á öðrum stöðum. Ef einhver hefur séð broddgölt með broddana úti þá veit hann hvernig ræfilstuskan mín leit út í morgun. Hann var einstaklega móðgaður vegna meðferðarinnar og fékkst ekki til að tala við mig fyrr en hann var búinn að borða og orðinn þurr. Meira að segja tíkin þorði ekki að abbast upp á hann.

Jólaatið búið

Nú er jólaatið búið á þessum bæ og kominn tími til að snúa sér að því sem skiptir máli og það er að þakka ykkur bloggvinum mínum fyrir árið og óska ykkur gleðilegra jóla. Ég hef haft ómælda ánægju af að lesa færslurnar ykkar, blanda mér í umræður og gjamma og gaspra. Hafið það gott um jólin og megi árið 2008 vera ykkur öllum farsælt.

Viðburðir og viðburðaleysi

Árlega tek ég saman jólabréf og sendi frænku hans Gumma sem býr í Edinborg. Þetta er alveg stórskemmtilegt og oft stend ég mig að því að hugsa: Gerðist virkilega allt þetta. Það er nefnilega svo skrýtið að á meðan við kvörtum og kveinum dagsdaglega yfir önnum þá finnst okkur sjaldnast neitt mikið að gerast í lífi okkar. Þegar við erum spurð: „Eitthvað að frétta?“ Er svarið oftast: „Nei, nei, bara þetta venjulega.“ Í bandarískum bíómyndum er atburðum sem oftast nær gerðust á heilli mannsævi dengt saman í eina og hálfa klukkustund og svoleiðis hamfarir finnst okkur til marks um að eitthvað sé að gerast. Til allrar lukku kemur það sjaldan fyrir að menn skilji, missi fyrirtækið, móður sína og alla vinina á einu ári. Þeir fáu sem fara í gegnum slíkan hildarleik eru ekki öfundsverðir. Hins vegar gætu atburðir sem þeir sem að ofan er lýst gerst á einni mannsævi með margra ára millibili. Mér finnst líf mitt alltaf eins, vinna, sofa, ganga með hundinn og örsjaldan er skroppið í heimsókn, saumklúbb eða eitthvað skemmtilegt. Jólabréfin sýna mér á hinn bóginn alltaf fram á að ekki er tíðindalaust á vesturvígstöðvunum því einhver útskrifast, annar giftist, einn skilur, börn fæðast, hús eru keypt og seld og ótalmargt fleira sem gerir lífið skemmtilegt, erfitt, yndislegt og ömurlegt. Já, það er aldrei svo að maður upplifi algert viðburðaleysi.

Fjölhæfur drengur

Ég hef alltaf dáðst að fjölhæfni sonar míns og til að ítreka það við hann sendi ég honum þessa vísu.

I am flabbergasted, green cow
and really don't know how
you changed your coat
and became a goat
just right about now.

 

Af hattaáti og öðru tómstundagamni

Kvefið ætlar að vera þaulsætið í mér í þetta sinn. Af þeim sökum hef ég þambað sólhatt í lítravís og verð eiginlega að viðurkenna að ég er orðin óskaplega þreytt á bragðinu. Í ljósi þess að ég hóta reglulega að éta hattinn minn gangi hitt og þetta ekki eftir þá er það kannski bara reglulega gott á mig.

Kirkjan og mannréttindi

Mér finnst gæta undarlegs misskilnings hjá fólki þegar rætt er um trúmál. Í æsingnum yfir því að prestum væri ekki lengur leyft að valsa inn á leiksskóla í Seljahverfi og halda uppi trúarlegum boðskap og svo því að kristilegt siðgæði skuli ekki lengur vera nefnt í grunnskólalögum gleymir fólk að trúfrelsi er eitt af stjórnarskrárbundnum grundvallarmannréttindum. Um þau gildir að þau þykja svo mikilvæg og sjálfsögð að þau eru stjórnarskrárbundin og ekki háð lýðræðisreglum sem byggja á meirihlutavilja. Trú-, skoðana-, félaga-, og málfrelsi eru okkur svo heilög að engin meirihluti getur kúgað okkur til að sætta okkur við að brotið sé á réttindum okkar á þessum sviðum. Það skiptir því engu máli hvort meirihluti foreldra í Seljahverfi elskar prestinn sinn og vill fá hann í heimsókn í leikskólann það nægir einn óánægðan til að eðlilegt og sjálfsagt mannréttindamál sé að gera prestinn útlægan úr leikskólanum. Slíkt ætti í raun aldrei að þurfa koma til umræðu því presturinn ætti sjálfur að vita þetta og hafa smekk til að setja menn ekki í þá aðstöðu að þurfa að gera athugasemdir við yfirgang hans. Nákvæmlega það sama gildir um grunnskólalögin. Við sem teljum okkur siðleg þrátt fyrir að standa utan trúfélaga eigum ekki að þurfa að sætta okkur við að börnum okkar sé kennt á grunni einhvers boðskapar sem við kunnum ekki við. Allt annað er stjórnarskrárbrot og þá gildir einu hversu mikill meirihluti liggur að baki viðtekinni skoðun.

Tengur og tetur

Þessi frétt er reyndar öll undarlega orðuð en mér finnst orðasambandið tengur né tetur of gott til að láta það framhjá sér fara.

Lipurtá fannst í Skutulsfirði

Dásamlegar dagbækur

Ég verð að benda ykkur á dagbækurnar frá Sölku, Konur eiga orðið allan ársins hring. Þær eru skreyttar myndum eftir konum, orðum kvenna og nöfnum merkra kvenna sem gengnar eru. Þetta eru óskaplega fallegar bækur sem gaman er að eiga og ég gaf öllum systrum mínum, bestu vinkonu minni, dóttur minni og tengdadóttur svona bók núna fyrir jólin. Þær eru á tilboðsverði núna og mér finnst að allar góðar konur eigi að fá að njóta þeirra.

Gamli strigabassi

Ég er nýskriðin upp úr flensu og er enn rám og sár í hálsinum. Maðurinn minn hefur lýst því yfir að þetta sé eins og að búa með Gunnari Birgissyni bæjarstjóra vorum og segir að um sig hríslist notalegur hrollur þegar drynjandi bassarödd konunnar hans berist um húsið. Yfirmaður minn í vinnunni stakk líka upp á því að hann færði mér heitt súkkulaði til að mýkja hálsinn og bæta hljóðin sem úr honum bárust. Karl minn hélt nú ekki. Röddin væri einstaklega aðlaðandi og hann myndi sko ekki gera neitt til að spilla henni. Núna kallar hann mig gamla strigabassa og glottir viðurstyggilega í hvert skipti sem ég rek upp hljóð. Ég vel því að þegja.

Hvenær er stúlka fjórtán ára og hvenær ekki?

Að undanförnu hafa menn undrast dóm í máli kennara sem misnotaði fjórtán ára stúlku vegna þess að honum var talið til málsbóta að hann var ástfanginn af stúlkunni og hún af honum. Stóra spurningin hér er hins vegar er hægt að tala um ást þegar um börn er að ræða? Ég man sjálfa mig á þessum aldri. Ég var alltaf yfir mig ástfangin. Stundum vegna þess að það tilheyrði að vera skotin og ég varð að nefna eitthvert nafn við vinkonurnar til að vera gjaldgeng og stundum hafði einhver strákur sagt við mig hlýlegt orð eða komið mér til að hlæja og það var nóg. Ástarsorgin var einnig sár og djúp en varði yfirleitt ekki lengur en viku. Ég varð líka skotin í kennaranum mínum og starði á hann með hundslegri auðmýkt frá upphafi kennslustundar til loka. Ég held að honum hafi þótt þetta vandræðalegt. Til allrar lukku gerði hann ekkert vegna þessarar augljósu hrifningar minnar og hún leið hjá eins annað á þessum árum. Hefði hann hins vegar nálgast mig hefði ég verið auðveld bráð. Fáeinir gullhamrar og örlítil hlýja hefði nægt og til allrar ólukku þá er það staðreynd að fólk með svona hvatir kann að velja óörugga unglinga sem ekki hafa neitt sérlega sterka sjálfsmynd. Þetta finnst mér ekki eiga nokkurn skapaðan hlut skylt við ást.

Fyrir nokkrum árum skrifaði ég grein í Vikuna um þetta efni þ.e. statutory rape. Ég gerði yfirlit yfir sex mál þar sem eldri menn höfðu verið kærðir fyrir kynmök við stúlkur á aldrinum þrettán til fimmtán ára. Þeir fengu allir sýknudóma á þeirri forsendu að þeir hefðu ekki vitað hvað stúlkan var gömul. Einn átti hesthús með foreldrum þolandans og var boðinn í fermingarveisluna barnsins en hann vissi samt ekki hvað hún var gömul. Enn undarlegra „twist“ komst á eitt málið þegar fjölskylda hins kærða, 34 ára manns sem notfærði sér ölvun þrettán ára stúlku á útihátíð til að sofa hjá henni, krafðist þess að kærasti hennar 16 ára yrði kærður líka. Þetta fólk bjó allt í sömu sveit eldri maðurinn var að vísu nýlega brottfluttur en kærastinn fékk skilorðsbundinn dóm sá 34 ára slapp. Í tengslum við þessa grein var talað við lögfræðing sem var réttargæslumaður nokkurra þessara stúlkna og ég átti von á að greinin myndi vekja óskipta athygli en ekkert gerðis. Þegar ég nokkru áður skrifaði hins vegar um the office vodoo kit sem fékkst í Mál og menningu og samanstóð af gríndúkkum og pinnum til nota á skrifstofunni hringdu þó nokkrir á ritstjórn til kvarta undan að ég væri að kenna unglingum svarta galdur. Já, stundum velti ég fyrir mér hvort starf mitt þjóni einhverjum tilgangi.