Launaleyndin og samstaðan

Loksins er komin af stað umræða um að banna atvinnurekendum að gera þá kröfu til starfsmanna að þeir þegi yfir því hvaða laun þeir þiggja. Á öllum þeim vinnustöðum sem ég hef unnið á hefur mér verið sagt að ég væri yfirborguð. Að laun mín væru yfir töxtum og ég með hærri laun en almennt gerðist á þessum tiltekna stað. Hins vegar hafði ég aldrei nein tök á að sanna eða afsanna þetta og komst fljótt að því að hugsanlega var ég með hærri laun en einhverjar samstarfskvenna minna en ávallt lægri en samstarfsmennirnir. Ég ákvað því snemma að þegja ekki yfir því hvað ég fengi í laun ef það gæti orðið til að hjálpa samstarfskonum mínum að sækja meira og hef aldrei gert það þótt ég hafi verið beðin um það. Þetta var ekki alltaf vinsælt en mér var ekki sagt upp fyrir tiltækið. Ein systra minna vann einu sinni á fjölmennum vinnustað og þar höfðu konurnar með sér samtök um að láta hvor aðra vita ef þær fengu launahækkun. Þessi samstaða varð til þess að þær hógværari í hópnum áttu auðveldara með að sækja sér uppbót á launum. Þær gátu farið með vel rökstudda beiðni um hækkun til yfirmanna sinna og bent á fordæmi í öðrum deildum. Mín skoðun er sú að launaleynd rjúfi alla samstöðu meðal launafólks og geri öllum erfiðara fyrir að sækja sér kjarabætur, bæði körlum og konum. Að mínu mati á atvinnurekandi auðvelt með að rökstyðja val sitt ef hann kýs að verðlauna einhvern starfsmanna sinna. Það er svo auðvelt að benda á meiri afköst, betri vinnuviðveru, meiri reynslu, betri menntun eða önnur verðmæti sem felast í þessum tiltekna starfskrafti umfram aðra. Hvers vegna atvinnurekendur eru svona hræddir við að þurfa að verja mál sitt finnst mér gersamlega óskiljanlegt. Og hvers vegna launafólk er tilbúið að láta draga sig inn í að eiga einhver leyndarmál með vinnuveitanda sínum finnst mér álíka heimskulegt. Ef við erum góð og njótum viðurkenningar fyrir það er þá ekki eðlilegra að viðurkenningin sé opinber?