Sokkabuxurnar áspreyjuðu

Stundum sigrar bjartsýnin reynsluna, nokkuð oft reyndar þegar ég á í hlut og sagan af áspreyjuðu sokkabuxunum er sorglegt dæmi um það. Til okkar upp á Viku þegar ég var að vinna þar kom glæsileg ung kona, nýkjörin Ungfrú Ísland, í myndatöku. Hún var með spreybrúsa með sér og úðaði reglulega úr honum á fótleggi sína og mér lék forvitni á að vita hvað þetta væri. Hún sagði þetta algjört galdraefni sem kæmi algjörlega í stað sokkabuxna. Maður spreyjaði bara yfir lappirnar og þær yrðu fallega brúnar en jafnframt myndaðist eins og himna sem gerði þá einkar glæsilega. Ég er alræmdur sokkabuxnamorðingi og kveður svo rammt að þeim ósköpum að aðeins allra þykkustu buxur þeirrar gerðar lifa af kvöldstund með mér. Mér fannst þetta því alveg kjörið fyrir manneskju eins og mig. Hver brúsi entist í fjögur til fimm skipti að sögn fegurðardísarinnar og kostaði eitthvað um 2000 kr. Næst þegar sokkabuxnatilefni var í fjölskyldunni skundaði ég í næsta apótek og keypti sokkabuxnaspreyið góða. Ég stillti mér upp á holinu og byrjaði að úða með sömu tilburðum og hún hafði notað. Sveigði mig og teygði með einkar fallegum og ballettlegum sveiflum. Teygði mig aftur fyrir og út um allt. Síðan leit ég yfir dýrðina. Ég er ákaflega lappalöng og nú litu fæturnir á mér út eins leggir á skjöldóttri kú. Sums staðar var ég dökk, annars staðar ljós og víða voru hvítar skellur. Ég bar mig upp við minn handlagna eiginmann sem löngum hefur reddað brotnum nöglum, hakkavélum með kökugöfflum föstum í og ýmsu fleiru tilfallandi á þessu heimili. Hann var sammála því að svona færi ég ekki úr húsi og mundaði því brúsann og lét vaða. Skemmst er frá því að segja að hann spreyjaði og spreyjaði en alltaf var ég jafnskellótt og skrautleg. Á endanum var ekki tími fyrir fleiri æfingar og að auki ekki meira eftir í brúsanum góða en sem svaraði áspreyjuðum sokkabuxum á mýflugu. Við urðum að fara. Fæturnir á mér voru mattir og stamir svo ég gat ekki gengið öðruvísi en með lærin vel í sundur. (Reynið það á fimm sentímetra háum hælum og í A-pilsi.) Ég sýndi umtalsverða lagni við það en innkoman í veisluna var sannarlega ekki tíguleg. Ég reyndi að laumast inn og gekk eins og ég væri með tunnu í klofinu að næsta sæti. Mér tókst að reka mig utan í mannvesaling á leiðinni og skilja eftir brúna skellu á gallabuxunum hans. (Ávirðing sem ég steinþagði yfir). Síðan settist ég við næsta borð og faldi fæturnar undir síðum dúknum. Þar sat ég allt kvöld háð eiginmanninum um vott og þurrt og þegar ég stóð upp voru lærin traustlega límd saman. Það var ekki gott að slíta þau í sundur en í dag kaupi ég venjulegar sokkabuxur og ríf þær klukkustundu eftir að ég fór í þær. Dreg varabuxurnar upp úr töskunni og sama ferlið hefst á ný.

Grillin góðu

Heyrði þessa gullvægu setningu í morgun: „Varla getum við borðað grill í allt í sumar?“ Jú, ég er nokkuð viss um að ef ég reyndi að leggja mér grill til munns myndi það endast mér sumarið svo hart og seigt undir tönn væri það líklegt til að reynast.

Hið dularfulla samband milli konu og töskunnar hennar

Konur og handtöskur, milli þessara tveggja liggja margir og flóknir þræðir. Það er langt síðan konur fóru að bera töskur svo langt reyndar að það skiptir öldum. Þessar kventöskur hafa síðan þróast með tímanum og nú eru þær svo margvíslegar og fjölbreyttar að við getum nánast bent á tegundina og skilgreint persónuleikann sem mun velja hana. Og svo er það innihald töskunnar, hver taska er nánast eins og askja Pandóru nema margt annað en vonin leynist á botninum. 

Lágstéttakonur báru til að byrja með grófgerða poka meðan yfirstéttin bar silkituðrur. Oft var aleigan í poka fátæku konunnar en danskortið, ástarbréf og blævængur í tuðru hinnar ríku. Síðar urðu þessar tuðrur ómissandi og oft hannaðar í stíl við kjólinn. Þá báru konur vasaklúta, ilmsöltin sín og ef til vill þurrkað blóm frá elskhuganum í tuðrunni. Konur þess tíma gengu ekki með peninga eða lykla á sér. Eiginmaðurinn sá um fjármálin og borgaði reikninga hennar í búðunum einu sinni í mánuði. Vinnukonan sá svo um að hleypa húsmóðurinni inn þegar hún sneri aftur að aflokinni bæjarferð.

Tuðrur urðu að töskum sem konur hengdu á úlnliðinn eða héldu á í hanskaklæddri hönd. Þá voru púðurdósir og varalitir farnir að slæðast ofan í þær líka þótt það væri ekki algilt. En axlataskan kom ekki fyrr en heimstyrjöld hafði skekið heiminn og hún varð til af illri nauðsyn. Konurnar þurftu að bera á milli sjúkragögn og hafa hendurnar lausar til að aka bíl eða sinna særðum og þá var gott að geta ýtt töskunni aftur á bakið. Þegar konur höfðu á annað borð uppgötvað hagræðið af því að hengja töskuna á öxlina var ekki aftur snúið. Og nú fór taskan að síga í. Auk vasaklútsins, varalitarins og púðurdósarinnar voru komnir lyklar, buddur, snyrtiveski,  minnisbækur, slæður, hanskar, ilmvatnsglös og ýmislegt fleira í töskuna.

Á fimmta og sjötta áratug síðustu aldar rann upp sannkallað vaxtar- og blómaskeið kventöskunnar. Ekki var nóg með að fleiri gerðir og stærðir væru til en nokkru sinni fyrr heldur fengu töskurnar fleiri og fleiri hlutverk. Þær urðu að skólatöskum, sundtöskum, barnatöskum og ótal önnur gervi tóku þær á sig. Konur sem ólust upp á þessum árum minnast þess að ömmur þeirra og mömmur tóku til í handtöskum sínum einu sinni á ári eða um það bil og iðulega leyndist hitt og þetta á botninum. Hver kona átti líka margar töskur og ef tekin var fram aftur taska sem ekki hafði verið notuð lengi kom hugsanlega upp úr henni ógild mynt, húslykill að fyrra heimili eigandans og þriggja ára gamall miði frá skósmiðnum. Ilmurinn upp úr þessum töskum var einnig allsérstæður en anganin af Chanel no: 5 eða Worth sat oft í fóðrinu. Það var líkt og að hitta á töfrastund að vera viðstaddur þegar mamma eða amma tóku til í töskunni sinni og stundum áskotnaðist barninu þá gamall varalitur, tóm púðurdós eða smáaurar fyrir nammi.

Hippastúlkan með risatöskuna (sem leit út eins og hún væri gerð úr gamaldags gólfteppi) gekk skökk því svo vel seig taskan í. Ef kíkt væri í tösku hennar kenndi þar án efa margra grasa. Við sæjum ábyggilega mussu til skiptanna, bók um sjálfbæra ræktun eða kommúnur, kommúnistaávarpið, hárband, blóm, hárbursta og eitthvað sem tengdist henni einni. Nútímakonan á margar töskur af ótal stærðum og engu er líkara en að sumar séu alltaf að flytja búferlum því töskurnar þeirra eru á stærð við þær sjálfar. Konur í dag bera dagbækur, snyrtiveski, hárgreiður, pappírsþurrkur, tölvur, farsíma, nafnspjöld, varasalva, hanska, húslykla, sólgleraugu og peningabuddur í handtöskum sínum. Sumum fylgja auk þess bleiur, Baby Wipes, hálstöflur, ofnæmislyf, naglsnyrtisett og fleira og fleira. Karlmenn skilja ekki til hvers konur þurfa allt þetta dót og eru á því að margt mætti skilja eftir heima. En karlmenn hafa heldur aldrei skilið það flókna og dularfulla samband sem er milli konu og töskunnar hennar.

Úr 4. tbl. hann/hún

Misst'ann

Alþekktar eru ýkjur laxveiðimanna sem alltaf missa þann stóra en aldrei hefði mér dottið í hug að þessi árátta gripi mann þótt maður færi að blogga. Ég get nefnilega sagt ykkur að ég hef þjáðst af miklu andleysi undanfarið og ekki dottið neitt í hug að blogga um. Í gærkvöldi lá ég uppi í rúmi og var við það að sofna þegar ég fékk frábæra hugmynd að stórkostlegri færslu. Ég skrifaði hana í huganum og notaði flókið en ákaflega fallegt myndmál og þetta var orðin alveg snilldarpistill. Ég sofnaði út frá hugsunum um jákvæð viðbrögð ykkar bloggvina minna við þessum einstaklega skemmtilegu skrifum og vaknaði í morgun búin að gleyma öllu saman. Mér er gersamlega fyrirmunað að muna bæði um hvað ég ætlaði að skrifa hvað þá hvernig mér fannst heppilegast að setja það saman. Já, það er ekki einleikið með stórlaxana hvað þeim er lagið að sleppa.

Dorgað við sjónvarpið

Líkt og allir vita hef ég gaman af bögumælum og ambögum ýmiss konar. Í gær heyrði ég sögur af konu sem var nokkuð óðamála og kannski ekki alltaf með öll orðatiltæki á hreinu. Eitt sinn mætti þessi kona venju fremur framlág í vinnu og gaf þessa skýringu á þreytu sinni: „Ég tók vídeóspólu í gærkvöldi og lá svo dorgandi yfir sjónvarpinu í allt gærkvöld og var andvana í alla nótt.“ Þetta finnst mér óstjórnlega skemmtilega að orði komist.

Frelsi í hugsun

Í morgun var ég að ræða um bókina Frjáls eftir Ayaan Hirsi Ali við starfsmann útgefandans og nefndi það við hann að ég væri alveg hissa á hversu litla athygli bókin hefði vakið hér á landi. Mér finnst nefnilega svo áhrifamikið og merkilegt að þessi kona sem alin er upp í islam, var mjög trúuð og barðist árum saman við að beygja sig undir ofurvald trúarbragðanna fullyrði að misrétti sé innbyggt í islam. Vestrænir spekingar hafa nefnilega borið á móti þessu árum saman og sagt að í Kóraninum sé ekkert slíkt að finna þvert á móti sé þar bara kærleikur. Nú þekki ég þetta ekki og ætla mér ekki að dæma um það en Ayaan bendir að í Kóraninum sé sannarlega að finna misrétti gegn konum og þar sé líka krafist slíkrar undirgefni gagnvart guði og trúarbrögðunum að gagnrýnin hugsun komist ekki að. Hún segir að á meðan svo sé verði engar framfarir í löndum sem játa þessa trú og lýðræði muni aldrei geta þrifist. Finnst ykkur þetta ekki merkilegt? Eins og ég tók fram áðan þá þekki ég þetta ekki en finnst þess virði að hlusta á sterka, afgerandi rödd þessarar hugrökku konu.