Sterastríðið í Neðstutröðinni

Dóttir mín hefur í vetur þjáðst af þurrkexemi í andliti og frostið í janúar jók mjög á þjáningar hennar. Við fengum þær upplýsingar hjá lækni að auðvelt væri að eiga við þetta með tiltölulega mildu sterakremi sem fæst lyfseðilslaust í apótekum. Við keyptum auðvitað umsvifalaust túpu en urðum fremur undrandi þegar í ljós kom að tíkin Freyja sótti stíft í sterana og ef túpan lá einhvers staðar á glámbekk greip hún hana umsvifalaust og nagaði í sundur. Ótótlegar leifar af áltúpunni fundust svo einhvers staðar í íbúðinni og við forsjármenn tíkurinnar urðum að hlaupa í næsta apótek eftir nýrri túpu handa arfareiðri ungri stúlku. Þegar túpunum, sem fóru forgörðum á þennan hátt, fór fjölgandi hófst mikið stríð við að halda tík og túpu sem lengst frá hvor annarri. Túpunni var komið fyrir hátt uppi í hillu inni í herbergi og herberginu harðlokað væri þar enginn íbúi. En allt kom fyrir ekki. Stundum gleymdist að henda túpunni í hæstu hæðir og iðulega var herbergið skilið eftir opið meðan skotist var í sturtu og þá var gula hættan ekki sein á sér að skjótast inn og ná sér í eitthvað að narta í. Hún skreið síðan undir hjónarúm með ránsfenginn og næst þegar sópað var í svefnherberginu birtust tætingslegar túpur, tappar og önnur sönnunargögn. Ég hélt hins vegar að með hækkandi sól og ögn hlýrra veðri færi að draga úr þessari óværu hér á bæ en öðru er nær. Í morgun birtist dóttir mín á þröskuldinum hjá mér og sagði með hyldjúpri ásökun í augunum: Hefur þú fundið einhverjar ónýtar sterakremstúpur nýlega. Ég finn nefnilega ekki sterakremið mitt og ég þarf á því að halda. Nú þori ég ekki að sópa svefnherbergisgólfið. P.S. Fyrir Svövu systur og aðra dýraverndunarsinna. Það er enga breytingu að sjá á tíkinni þrátt fyrir að hafa innbyrt ómælt magn af sterakremi. Hún hefur ekki þykknað, skapstyggð er ekki til í henni og hvergi vottar fyrir aukahárvexti. Rödd hennar hefur heldur ekki breyst.

Að hefja sig upp fyrir meðalmennskuna

Umræðan um ofbeldi og áhrif þess á barnssálina hefur verið mikil í þjóðfélaginu í kjölfar Breiðavíkur og Byrgismála. Margir stíga fram og nefna til sögunnar að svo og svo margir hafi nú orðið fyrir öðru eins en staðið sig ágætlega í lífinu og orðið nýtir þjóðfélagsþegnar. Það er alveg rétt og það verða alltaf til einstaklingar sem tekst að hefja sig yfir alla erfiðleika og sigrast á þeim en rannsóknir sýna hins vegar að þar eru sjaldnast á ferð meðalmenn. Það einkennir alla jafna þetta fólk að það er annað hvort afburðagreint eða hæfileikaríkt á einhverju sviði. Sumum gefst einnig tækifæri til að vinna úr hinni vondu reynslu einhvern tíma á ævinni og þá venjulega með hjálp einhvers einstaklings eða einstaklinga. Oft finnast líka í fortíð þessara afburðamanna einhverjir sem hafa sýnt þeim umhyggju og ástúð og reynt að verja þá eftir bestu getu. Hvort þeirra naut við lengur eða skemur ræður svo úrslitum um hversu mikið áhrifa þeirra gætir. Það er nefnilega staðreynd að kennarar og kerfisstarfsmenn eru mannlegir og laðast fremur að þeim sem hafa óvenjulega margt til síns ágætis og leggja sig í líma við að hjálpa þeim meðan þeir ógeðfelldari sem hugsanlega eru í uppreisn gegn umhverfinu eru útskúfaðir. Í raun er mjög óréttlátt að taka síðan venjulega einstaklinga sem ekki hafa sömu úrræði eða þá hæfni sem hinir hafa til að bera og krefjast þess að þeir sýni samskonar árangur. Venjulegt fólk þarf stuðning og það eru innan við 10% mannkyns sem geta hafið sig upp yfir meðalmennskuna ef svo má segja algerlega upp á eigin spýtur. Við hin fáum einhvers staðar á leiðinni hjálp hvar sem við annars stöndum og hvort sem bernska okkar var sælutíð eða beiskur biti.