Ekki er flas til fagnaðar

Þessa sögu skrifaði ég einu sinni eftir vinkonu minni og hún fékk að launum merktan penna frá Vikunni. Sagan er sönn. 

Ég er ein af þessum b-manneskjum eða þeim sem alltaf vilja sofa frameftir á morgnana en er syngjandi kát á kvöldin og langt fram eftir nóttu. Oft hef ég reynt að breyta þessu en það er eins og engu skipti hversu snemma ég geng til náða á kvöldin ég á alltaf jafnerfitt með að koma mér á fætur á morgnana. Auðvitað verður þetta til þess að ég er alltaf á síðasta snúningi og hleyp venjulega um húsið í leit að lyklum, handtösku eða yfirhöfn rétt um það leyti sem ég ætti að vera komin af stað í vinnuna.

Þennan morgun hafði ég dormað í rúminu þótt langt væri síðan vekjaraklukkan hringdi og tilkynnti þar með að kominn væri tími til að drífa sig á fætur. Börnin voru farin að reka á eftir mér og eiginmaðurinn búinn að kalla nokkrum sinnum. Alltaf umlaði ég að nú væri ég alveg að koma en sofnaði síðan strax aftur.  Ég hrökk upp með andfælum og sá að klukkuna vantaði tíu mínútur í níu og hentist upp úr rúminu.

Andlitið sem mætti mér í baðherbergisspeglinum var tíu árum eldra en það sem ég hafði litið augum í sama spegli í kvöldinu áður. Hárið stóð út í allar átti og ég reyndi eftir bestu getu að bleyta það og greiða niður verstu lýjurnar. Næst hljóp ég eins og fætur toguðu inn í svefnherbergi og tætti föt upp úr skúffum og út úr skápum í örvæntingarfullri leit að einhverju til að fara í. Ég fór tvisvar í ósamstæða sokka áður en ég náði að para saman réttu einstaklingana úr sokkaskúffunni og víst er að sjaldan hef ég verið jafnósmekklega til fara og einmitt þennan dag.

Jæja, ég var komin niður í forstofu, auðvitað var ekkert um það að ræða að fá sér morgunverð eða kaffibolla. Ég smurði varalit til málamynda á varirnar á mér og vonaði að það dygði til að laga aðeins útlitið. Handtaskan mín var á sínum stað, ég fann frakkann minn án mikillar fyrirhafnar og lyklarnir lágu á hillu við útidyrnar. Nú var mér ekkert að vanbúnaði svo ég opnaði útidyrnar og hentist út. Á tröppunum stóð maðurinn minn, hafði augljóslega gleymt einhverju svo ég kyssti hann rembingskoss á munninn og hrópaði: Bless elskan. En þá greip mig ónotatilfinning og ég leit við til að skoða örlítið manninn sem ég hafði kvatt svo innilega. Þarna stóð þá maðurinn í næsta húsi með bolla í höndunum og stamaði vandræðalegur: Fyrirgefðu ekki geturðu lánað mér svolitla mjólk í kaffið. Ég laumaðist hálfaumingjaleg inn aftur, hellti fyrir hann mjólk í bollann og óskaði þess að maðurinn flytti úr hverfinu sem allra fyrst.

Þetta atvik varð til þess að næstu vikur vaknaði ég á skikkanlegum tíma og passaði mig á að vera komin út úr húsi áður en nágrannar mínir fóru á stjá.

Athugasemdir

[Þorsteinn Valur Baldvinsson, 6.3.2008 kl. 09:54]

Góð saga

[Brynja skordal, 6.3.2008 kl. 10:02]

 Frábær saga já það er eins gott að vera vel vakandi

[Hrönn Sigurðardóttir, 6.3.2008 kl. 11:29]

hahahahah hrikalega góð saga! Mér finnst hún hefði átt að fá einn penna á ári

[Marta B Helgadóttir, 6.3.2008 kl. 19:14]

Frábær saga

konan sú er mér kunnugleg...ó já, ég er meðvitundarlaus á morgnana þar til fyrsti kaffibollinn er kominn niður

[Jenný Anna Baldursdóttir, 6.3.2008 kl. 23:18]

[Aðalheiður Magnúsdóttir, 7.3.2008 kl. 06:43]

Þessi saga er dásamleg. Þetta gæti komið fyrir mig að kveldi en varla að morgni dags þar sem ég er algjör A manneskja á þessu sviði. Snemma að sofa og snemma á fætur

[Hugarfluga, 9.3.2008 kl. 14:08]

Hahahaha snilld!!