Hversdagsgæði og veislugrimmd

Einu sinni heyrði ég sagt af því að kona sem var að undirbúa gullbrúðkaup sitt hefði verið spurð að því hvað væri svo gott við eiginmann hennar að það gerði að verkum að samband þeirra hefði enst svo vel. Hún svaraði: Hann Jón minn er veislugrimmur en hversdagsgóður. Hún átti við það að karl hennar fór yfirleitt með veggjum í veislum, leiddist þær og vildi fremur halda sig heima en blanda sér í glaum og gleði nágrannanna. Heima fyrir var hann svo eins og hún lýsti hversdagsgóður. Mér hefur alltaf fundist þetta frábær mannlýsing og held að hversdagsgóðir menn séu mun betri en þeir sem njóta sín í veislum og á mannamótum en eru hálffúlir og leiðinlegir heima fyrir.

Vinsældir og raunveruleikaþættir

Raunveruleikaþættir þar sem almenningi gefst kostur á að kjósa besta söngvarann, hæfileikaríkasta dansarann eða efnilegasta innanhúsarkitektinn geta verið bráðskemmtilegir en flestir gera sér grein fyrir að það er ekki eingöngu hæfni hvers og eins sem sker úr um í hvaða sæti hann lendir í keppninni. Persónuleiki keppandans hefur mikið að segja. Tekst honum að afla sér vinsælda meðal áhorfenda? Hefur hann útgeislunina sem til þarf? Mér datt þetta í hug þegar ég horfði á lokaþátt Hæðarinnar. Beggi og Pacas unnu og voru vel að sigrinum komnir. Þeir innréttuðu heimilislegt og fallegt hús og þeir virkuðu vel fyrir framan sjónvarpsvélarnar. Elísabet og Hreiðar minntu flesta á hinn bóginn alltof illilega á englaparið í skólanum sem sat heima þegar allir aðrir skemmtu sér og hegðuðu sér eins og heimskir unglingar. Hann við að leggja á ráðin um hvernig mætti vera sem ábyggilegastur fjölskyldufaðir en hún við að bæta í safnið í brúðarkistunni, bútasaumsteppum, útsaumuðum skírnarkjólum og dúkum með harðangri og klaustri. Ég efast ekki um að Elísabet og Hreiðar eru besta fólk, húmoristar og bráðfjörug en þau liðu fyrir hversu óþyrmilega þau minntu á ofannefndar steríótýpur. (Eða það er mitt álit. Ég beið eftir að lesa um það í blöðunum að Elísabet hefði keypt sér stálull og ætlaði að prjóna ísskáp í húsið sitt á Hæðinni.) Steinunn og Brynjar virkuðu aftur á móti hræðilega illa. Hún var eitthvað svo óeinlæg eða tilgerðarleg, eins og ein vinkona mín orðaði það. Flestir höfðu á tilfinningunni að hún væri að leika hlutverk ungu, saklausu konunnar sem horfði stóreyg og jákvæð á heiminn. Hann fékk hins vegar alla upp á móti sér með hrokanum. Þau boruðu allar nætur vegna eigin skipulagsleysis og hann gaf svo skít í nágrannana sem voru pirraðir á að fá ekki að sofa fyrir þeim. Allflestir hafa kynnst þessum týpum í fjölbýlishúsum og engin von til að menn kjósi þær til sigurs í keppni. Já, menn verða að vara sig á sjónvarpsvélunum. Þær geta fegrað þig en líka bætt kílóum við galla þína bæði ytri sem innri. En það er gaman að velta fyrir sér svona þáttum og því hvernig sumir kappkosta að sýna sig í sem bestu ljósi en aðrir leyfa áhorfendum að gægjast undir yfirborðið og sjá aðeins í gallana.

Ekki eins málglöð og ég hélt

Ég fór inn á síðu af blogginu hennar Nönnur Rögnavaldar. www.oneplusyou.com og rakst þar á nokkur spennandi persónuleikapróf, m.a. má þar tékka á hversu málglaður bloggari maður er. Ég reyndist mun penni í kjaftavaðlinum en ég hélt því ég var 20% orðfærri en meðalblogger. Því miður get ég ekki fært sönnur á þetta hér því kódar eins og þeir sem gefnir eru upp í þessum prófum virka aldrei rétt hér á blogginu mínu. Ég kópera þá samviskusamlega og skeyti inn í færslurnar mínar en það eina sem birtist eru óskiljanlegar línur af tölum og táknum. Þið verðið bara að trúa mér.

Af harðsperrum og handarmeinum

Ég gekk á Úlfarsfellið um daginn í fyrsta sinn á þessu vori. Líkt og venjulega dróst ég upp síðustu metrana blásandi eins og físibelgur meðan tíkin horfði á mig með samúð sem krydduð var örlítilli fyrirlitningu. Fyrstu fjallagöngunni fylgja jafnan harðsperrur en að þessu sinni voru þær svo magnaðar í framanverðum lærunum að ég gat varla með nokkru móti sest á klósett. Ég varð að sæta lagi og skáskjóta mér niður á setuna með stunum og kvölum og bar mig svo klaufalega að við þessa hreyfingu að ég óttaðist það mest að hitta ekki á klósettið heldur hlunkast með beran botninn á gólfið. Til allrar lukku gerðist það ekki þann tíma sem það tók líkamann að laga vöðvaskemmdirnar en þetta varð til þess að sagan af sveitakonunni mikilvirku rifjaðist upp fyrir mér. Kona þessi er mér og öðrum kunn af því að vera hörkudugleg, afkastamikil og víla fátt fyrir sér. Hún fékk slæmsku í hendurnar sem eingöngu var hægt að laga með uppskurði svo frúin var tilneydd til að halda í kaupstaðaferð til að fá bót meina sinna. Læknirinn spurði hana á hvorri höndinni hún vildi að þeir byrjuðu. Mín svaraði að bragði samkvæm sjálfri sér: „Takið þær báðar í einu þá þarf ég ekki að koma aftur.“ Undarlegur svipur kom á lækninn og hann spurði hvort hún væri alveg viss. Hún hélt það nú og uppskurður var gerður á báðum höndum. Það var hins vegar ekki fyrr en heim kom að hún áttaði sig á því að með báðar hendur í gifsi og umbúðum nýttust þær ekki til daglegra smástarfa eins og þess að skeina sig. Þá þjónustu varð maður hennar að veita. Já, skilvirknin er stundum ofmetin.

Hvað ertu að gera?

Ég hef oft velt fyrir mér hvaða erindi ýmsir eigi á vissa staði og fékk tilefni til þess enn og aftur á föstudaginn var. En hverja sögu verður að byrja á byrjuninni og þessi byrjar í Öskjuhlíð. Meðan ég var þrisvar í viku í Kraftgöngu í hlíðinni gengu við reglulega fram á bíla sem lagt var hér og þar í skóginum. Í þessum bílum voru menn en sjaldnar konur einir og án nokkurs félaga. Sumir reyktu, aðrir sátu bara í bílum sínum með ljósin slökkt. Þetta var okkur göngfélögum uppspretta vangaveltna um hvað menn væru að gera þarna og skýringarnar voru allt frá því að verið væri að hugleiða í kyrrð skógarins upp í eiturlyfjasölu og framhjáhald svona eftir því á hvaða stigi siðferðisþroski hins getspaka var. Þegar ég eignaðist hund og hætti að geta gengið með siðuðu fólki fór ég að ganga út í Kópavogshöfn. Ég undraðist ævinlega þann mikla straum bíla sem var inn í höfnina eldsnemma á morgnana jafnt um helgar sem á virkum dögum. Ökumenn voru jafnan karlmenn einir í sínum bíl nema á sunnudagsmorgnum sást glitta í barnsandlit með geigvænlegan þjáningarsvip í aftursætinu. Á föstudaginn þurfti ég svo að aka út í Örfirisey og bíða þess að skipið mannsins míns legðist að olíubryggjunni. Hann hafði gleymt gleraugunum sínum og ég fór af stað til móts við hann með þau þarfaþing. Meðan ég sat þarna (Nota bene klukkan tíu að kvöldi og öll fyrirtæki lokuð) keyrðu áttatíu og sjö bílar inn á stæðið sem ég beið á. 0kumenn voru oftast einir í bílunum en stundum par. Hvað í ósköpunum er fólk að gera út í Örfirisey að olíutönkunum klukkan tíu á föstudagskvöldi? Mætti ég þá frekar biðja um Gróttu eða Heiðmörk. Hvað er svona aðlaðandi við hafnir og iðnaðarhverfi? Mér er gersamlega fyrirmunað að skilja þetta rétt eins og ég skil ekki hvað menn gera einir í bílum sínum í klukkutíma í Öskuhlíðinni um kvöldmatarleytið.

Í leit að Brimkatli

Við Guðmundur héldum ásamt Svövu systur út á Reykjanes í hádeginu í leit að Brimkatlinum fagra sem þar er að finna. Við höfðum aðeins mjög ónákvæmt kort að styðjast við og héldum því af stað í leit að þessu fallega náttúrufyrirbæri sem kúrir við klettana í enda Staðarbergs og er stundum kæft í brimi. Eftir nokkurra klukkustunda klifur og skrið í stórgrýttri fjöru römbuðum við á staðinn. Þá sáum við stórt skilti upp við veginn sem vísaði skynsömum ökumönnum á að þar fyrir neðan væri ketillinn góði. Það voru svolítið skömmustulegar systur sem komu sér fyrir við skiltið og biðu eftir að Guðmundur kæmi á bílnum sem lagt hafði verið í um það bil hálftíma fjarlægð frá skiltinu.

Skelfileg innrás

Við hjónin hrukkum upp við hávært suð og dynki klukkan hálfsjö í morgun. Þegar við opnuðum augun blasti við svart- og gulröndótt fluga á stærð við meðalspörfugl. Ég var minnug átakanna við geitungana í haust og þar sem maður lærir nú af reynslunni ákvað ég að vaða ekki á móti þessu ferlíki með sama gleiðgosahætti og að geitungunum forðum. Þeir launuðu mér með fimm sárum stungum þá viðteitni að ná þeim lifandi og koma þeim út. Ég breiddi því sængina yfir höfuð og ýldi ámátlega: Gummmmmmi! Hetjan mín hugumstóra reif sig fram úr (að vísu ekki með neinu gleðibragði), klæddi sig í náttsloppinn og gekk niður á neðri hæðina. Flugan tók þá til við að berja á svefnherbergisgluggann og það var meira en Matti þoldi. Hann stökk upp og sló hana í gólfið. Tíkina greip við það mikill vígamóður og hún gelti heiftarlega og hringsnerist um gólfið. Matti sá sitt óvænna hvæsti og yfirgaf bráð sína. Flugan skreið um gólfið svolitla stund en hóf sig svo á loft og réðst á gluggann aftur. Þá kom riddarinn sjónumhryggi vopnaður skordýraeitri og lét hana hafa það. Dauðastríðið tók örfáar sekúndur og mér tókst að dotta fljótlega aftur þrátt fyrir að samviskan kveldi mig. Eiginmanninum fannst nefnilega nauðsynlegt að segja mér að þetta muni hafa verið drottning sem er ekki með neinn brodd. Mér hefði því verið fullkomlega óhætt að koma henni varlega fyrir í glasi og henda henni út. Já, það eru fleiri en þeir sem hafa tandurhreina samvisku sem sofa vel. Kannski er ég bara svona forhert.

Þemaferðir

Gaman að sjá að áhugi er á þemaferðunum. Ég fer í steinaferðir upp í Hvalfjörð en þar er víða að finna fallega steina. Kristín þetta er góð hugmynd með karlaferðirnar og ég skal sannarlega taka hana til skoðunar. Annars miðast flestar ferðirnar við það að skoða áhugaverða staði og rifja upp sögur og söguna frá svolítið öðrum sjónarhóli en venjulega. Það er t.d. margt fleira sem tengist konum beint á Þingvöllum en Drekkingarhylur. í gjánum þar vex líka fjölbreytileg flóra en grasafræðiferðir fara þannig fram að við skoðum blóm og fjöllum um sagnir og þjóðtrú þeim tengda. Mér finnst alltaf jafngaman að segja frá að þær íslensku jurtir sem rannsakaðar hafa verið sérstaklega hafa reynst hafa þá virkni sem grasalæknar fyrri tíma töldu að þær hefðu. Ég hef líka gaman af að fara með fólk í Reykholt og að SKálholti í menningarferðir.

Dýragarðurinn skrautlegi

Gleðilegt sumar kæru bloggvinir og takk fyrir skemmtunina í vetur. Minn skrautlegi dýragarður hefur skemmt okkur hjónunum í allan dag. Týra tapaði stríðinu um nærfataskúffuna því þegar húsbóndinn kom heim herti hann svo á lömunum á hurðinni að kötturinn getur ekki opnað hana lengur. Húsmóðirin ekki heldur en mér skilst að það sé smáatriði miðað við hurðin er kattheld. Týra lætur ekki deigan síga þrátt fyrir þetta og í stað nærfata hefur hún nú kosið sér rúmföt. Hún opnar annan skáp klifrar upp eftir skúffunum í honum, vegur salt efst á hurðinni í dágóðan tíma meðan hún opnar efri skápinn og stingur sér svo inn í tandurhrein rúmfötin okkar. Blessað dýrið er bæði útsjónarsamt og nægilega skynsamt til að snúa sér á öðru þegar það sér að orrustan er töpuð. Freyja var í sumarskapi og tók til í garðinum með húsbóndanum. Hún gróf upp viðbjóðslegt bein og sat hróðug yfir því þegar ég kom heim úr verslunarleiðangri með heimasætunni. Mattinn minn ver heimilið með kjafti og klóm þrátt fyrir að vera steingeldur og ætti því að vera laus við alla árásargirni. Hann kom alblóðugur inn um daginn og hægra eyrað var ansi illa farið. Við fórum með hann til dýralæknis þegar stór bólguhnúður tók að myndast við það. Ekki var sýking í því en Matti fékk áburð, hreinsun á sárinu og fúkkalyf. Hann lét þetta ekki á sig fá og við sáum hann hvæsandi á helmingi stærri kött úti áðan.

En að sumarkomunni. Á mínu heimili var alltaf gert mikið úr sumardeginum fyrsta. Við systur fengum sumargjafir oftast skóflur og fötur eða strigaskó og stígvél fyrir sumarið. Við kunnum allar vísuna: Á sumardaginn fyrsta var mér gefin kista sokkaband og klútur mosóttur hrútur. Oftast voru svo bakaðar vöfflur með kaffinu og glaðst yfir sumarkomunni. Við fórum ekki í skrúðgöngur eða sinntum öðrum hátíðahöldum en það var alltaf hátíð í bæ. Ég hef alltaf gefið mínum börnum sumargjafir, enda er það mun eldri siður hér á landi en jólagjafir. Mér finnst sumardagurinn fyrsti dásamlegur frídagur og yndislegt allt standið í kringum hann. Og fyrst við minnumst á sumarið þá ætla ég að skipuleggja ásamt vinkonu minni þemaferðir í sumar. Um er að ræða gönguferðir með ákveðið þema svo sem grasafræðiferð, steinaskoðunar- og tínsluferð, söguferðir á ýmsar slóðir og kvennaferð þar sem við einbeitum okkur að sögu kvenna á hverjum stað. Þessar ferðir munu kosta mismikið eftir því hvort fólk fer á staðinn á eigin bílum eða ekki en við erum báðar lærðir leiðsögumenn og hin er hjúkrunarfræðingur að auki. Ef þið hafið áhuga á að bóka fyrir litla hópa hafið þá endilega samband við mig.

Aumingjakakan

Í gærmorgun fór ég út í bakarí og keypti ýmis konar gúmmelaði með morgunverðinum/brunchinum fyrir fjölskylduna. Meðal þess sem ég kom heim með var kaka sem ekki teldist til sérlegra tíðinda nema af því að hún var græn að ofan. Lokahnykkur á verki bakarans var sem sé að setja grænt marsípan ofan á kökuna og baka hana svo. Marsípanið bráðnaði niður og sumsstaðar stóðu uppi litlar brúnar eyjar af kökudeigi. Hvernig í ósköpunum datt þér í hug að kaupa græna tertu? Spurði maðurinn minn. Þetta er einstaklega óaðlaðandi á að líta. Ég vorkenndi henni, svaraði ég. Einmitt af því að hún var svona græn og viðbjóðsleg var ég alveg viss um að enginn myndi kaupa hana. Minn ektamaki horfði á mig litla stund og sagði svo: Það er versta er að ég er sannfærður um að þessi skýring þín á kaupunum er rétt. Aumingjakakan situr nú niður á eldhúsborði og þeir einu sem hafa snert á henni eru ég og hundurinn.