Pick-up línur

Þennan pistil skrifaði ég einu sinni fyrir Vikuna. Ótrúlega margir karlmenn virðast trúa því að allt sem þurfi til að heilla konur upp úr skónum sé ein snjöll setning. Þeir sem einhverja skynsemi hafa vita að valt er að treysta á pick-up línur en það er til í dæminu að pick up línur séu nægilega snjallar til að brjóta ísinn og verða upphafið að nýjum kynnum. Lítum á dæmi: Kysstu mig ef ég hef rangt fyrir mér en heitir þú ekki örugglega Kolrassa?

Konur sem hafa einhverja kímnigáfu á annað borð myndu alls ekki standast þessa línu og þótt þær færu ekki endilega að kyssa gæjann fyrir það eitt að hafa ekki giskað á akkúrat rétta nafnið þá vekur þetta a.m.k. nægan áhuga til að þær séu tilbúnar til að halda samræðunum áfram. Það má til að mynda alveg hugsa sér að upp úr þessu spretti fjörug umræða um störf mannanafnanefndar.

Ég er óhugnanlegur, ég er fölur, ég er þinn. Stundar þú annars ekki örugglega galdra?

Að sjálfsögðu er heppilegast að nota þessa línu á dökkhærða konu í svörtum kjól með illilegan kött á annarri öxlinni. Slysist menn til að nota hana á ljóshærðar, engilfríðar stúlkur mega menn ekki vera of bjartsýnir á að árangur náist.

Fyrirgefðu en þú líkist alveg óskaplega stelpu sem ég var rosalega skotinn í í átta ára bekk. Varstu nokkuð í Réttó?

Þessi er frekar gagnsæ en yfirleitt getur konan þó ekki stillt sig um að svara og þótt engin rómantík verði úr þessu veit karlinn a.m.k. hvar hún stundaði grunnskólanám. Við á Vikunni höfum líka frá áreiðanlegum heimildum að þetta virki rosalega vel á grunnskólakennara því spurning sem þessi gefi þeim tilefni til að segja skoðun sína á kostum og göllum íslenska skólakerfisins. Það er ekkert sem mælir gegn því að konur noti þessar línur til jafns við karla en þá mæli ég með því að þær noti mannsnafnið Jörmundrekur og kvengeri lýsingarorð og nafnorð. En á alvarlegri nótum má benda á að oft er erfitt að kynnast nýju fólki og skemmtilegt ávarp er stundum allt sem þarf til að byrja samræður. Þegar þær eru á annað borð komnar af stað er best að vera bara maður sjálfur, afslappaður og kurteis og reyna ekki að leika eitthvert hlutverk. Einhver vitur maður sagði einhverju sinni að þegar maður heilsaði væri best að segja halló því ef maður segði bless ruglaði það ótal marga í ríminu. Þetta er góð regla í samskiptum við ókunnuga, þ.e.a.s. fylgdu viðteknum umgengnisvenjum og reyndu ekki að brjóta reglurnar svona rétt í byrjun.

Einka Steinka

Ég velti því lengi fyrir mér eins og títt er um börn hvað ég ætlaði að verða þegar ég yrði stór. Lengi var ég sannfærð um að það myndi hentar mér einkar vel að verða spæjari eins vinkona mín Nancy Drew en hvarf frá því. Mig langaði ekkert til að verða hjúkrunarkona eins og Rósa Bennett og fann aldrei til löngunar að verða flugfreyja. Ég veit ekki af hverju það var því ríflega helmingur vinkvenna minna ætlaði að leggja fyrir sig annað hvort þessara starfa hins vegar fannst mér einhver ljómi yfir einkaritarastarfinu. Ég sá fyrir mér einhvern hjálparvana forstjóra sem treysti á mig í einu og öllu og að ég svifi tindilfætt inn á skrifstofu hans með hraðritunarblokkina í annarri hendi og kaffibolla í hinni. Ég óx upp úr þessu þótt hraðritunarblokkin hafi reyndar verið hluti af vinnu minni. Blaðamenn komast ekki langt án þess að geta skrifað mjög hratt. En núna dreymir mig um að verða forstjóri með einkaritara og ræstingakonu.

Dýr morgunblundur

í morgun var ég venju fremur syfjuð og stuggaði því hastarlega við tíkinni þegar hún reyndi að vekja mig klukkan hálfsjö. Ég hafði þó grun um að dýrið þyrfti að láta frá sér eitthvað svo ég skreiddist niður og opnaði útidyrnar. Drattaðist því næst hálfblind upp aftur og hélt áfram að sofa. Þegar ég vaknaði nærri þremur klukkustundum síðar blöstu fyrst af öllu við mér brúnir moldarblettir um allt rúmið mitt. Ég æpti upp yfir mig og flaug auðvitað fyrst í hug að viðbjóðslegur uppvakningur sendur af Svövu systur hefði spígsporað yfir rúmið mitt með þessum afleiðingum. Næst sá ég að rúmteppið mitt, sem lá snyrtilega samanbrotið á gólfinu, var allt út í svipuðum blettum, svefnherbergisgólfið sömuleiðis, teppið á stigapallinum og stiginn niður. Holið á neðri hæðinni var þakið í mold og forstofan eins og einhver hefði staðið þar í skurðgreftri. Í einu horni forstofunnar svaf engilfríður gulur hundur og ekki bar á mold á honum að ráði. Ég skyldi ekkert í þessu þar til ég fann upp í sófa í sjónvarpshorninu viðbjóðslega spýtu þakta mold, sniglum og sandi. Tíkin hafði sem sé sótt þetta einstaklega, aðlaðandi leikfang út í port þegar ég opnaði og afleiðingarnar voru þessi skemmtilegheit. Það tók mig þrjá og hálfan tíma að þrífa húsið eftir ævintýrið. Tíkinni reyndust sem sagt drjúg morgunverkin en morgunblundurinn var mér dýr.

Úað af hjartans lyst

Í gær fórum við Freyja í göngutúr og ákváðum að ganga út með Kársnesinu. Veðrið var ágætt og lítil skúta vaggaði úti á Fossvoginum. Einhverjir siglingaklúbbsmenn voru líka með börn í smábátum úti að róa og það var gaman að fylgjast með hópnum. Það eina sem spillti var að óskaplega margir hjólreiðamenn voru þarna á ferli og þeir sem þekkja Freyju vita að hún er ákveðin í að ná a.m.k. einum slíkum einhvern tíma á ævinni. Æðafuglar svömluðu í flæðarborðinu og úuðu á mig af fullkomnu miskunnarleysi. Þeir gáfu það berlega í skyn að ekki væri forsvaranlegt kona klædd flíspeysu löðrandi í hundahárum og leikfimisbuxum sem með reglulegu millibili sigu niður undir hné væri á ferli á þessum stað. Ég viðurkenndi svo sem að þeir hefðu nokkuð til síns máls en tók síðan upp á þeim skemmtilega sið að úa á móti. Það hefði svo sem ekki verið í frásögur færandi nema vegna þess að eitthvert hjólreiðamannsóféti laumaðist upp að mér á hljóðlausu hjóli og það varð til þess að síðasta úið kafnaði í hálsinum á mér og varð eiginlega bara máttleysislegt u. Ég gat hins vegar ekki betur séð en að eitthvert skítaglott breiddist yfir andlit hjólreiðamannsins um leið og hann renndi sér fram hjá.

Ættarfylgjur

Okkur systrum hefur stundum verið legið á hálsi fyrir það að vera ekki nægilega myndarlegar húsmæður. Það var nú reyndar aðallega hér áður fyrr að þetta kom fyrir og helst var það gömul frænka okkar sem hafði áhyggjur af bóklestri okkar sem var á kostnað handmennta sem hún taldi að við stunduðum alltof lítið af. Helen systir fyrtist við einhverju sinni þegar kvartað var undan lítilli leikni hennar með heklunálina og hvæsti á gömlu konuna að aðrar konur mættu kaupa sér stálull og prjóna sér ísskáp hún ætlaði að láta það vera. En okkur systrum er nokkur vorkunn því það lítur út fyrir að þetta sé ættgengur andskoti. Langamma okkar Guðlaug Pálsdóttir á Svínabökkum í Vopnafirði var þekkt fyrir að vera félagslynd og skemmtileg en fremur lítil húsmóðir. Svínabakkar voru í þjóðbraut á þeim tíma er hún var uppi þannig að jafnan var gestkvæmt á bænum. Langamma hafði sérlega gaman af að spila og var það venja hennar að draga þá sem duttu inn úr dyrunum í félagsvist og síðan var spilað þar til menn ultu út af sofandi. Bærinn á Svínabökkum var orðin nokkuð gamall og lélegur þegar þessi saga gerðist en þá fylltist allt af gangnamönnum sem orðið höfðu veðurtepptir á leið yfir Smjörvatnsheiði. Amma dreif alla í spilamennsku eins og venjulega en þegar minnst vonum varði hrundi baðstofuloftið niður á næstu hæð. Þeirri gömlu brá ekki meira en svo að hún stóð upp úr brakinu, hristi af sér versta gromsið og sagði svo: Hver á að gefa? Við systur myndum sennilega allar frekar spila vist en prjóna og sauma en scrabble er hins vegar uppáhaldsspilið og við spilum hver með aðra.

Væntingarnar og veruleikinn

Ég hlýddi á fyrirlestur í Jóhönnu Guðrúnar Jóhannsdóttur fjölskylduráðgjafa í gærkvöldi. (Ég held að hún sé Jóhannsdóttir man það þó ekki alveg). Hún talaði mjög skemmtilega um væntingar okkar til lífsins og vonbrigðin sem verða þegar þær standast ekki. Einkum og sér í lagi varð henni tíðrætt um ástina og hvernig sætustu draumaprinsar geta breyst í froska þegar minnst vonum varir. Hún talaði líka um að festast í reiðinni og nefndi sem dæmi konu sem í átján ár hafði núið bónda sínum því um nasir að hann drakk fullmikið í brúðkaupsveislunni og hraut því alla brúðkaupsnóttina. Þau hjón leituðu loks til Jóhönnu Guðrúnar og þá spurði hún konuna: „Og hvað færðu út úr þessu?“ Það kom víst á kerlu og hún varð að hugsa sig um. Fyrir mína parta finnst mér átján ára nöldur lágmarksdómur fyrir að sofna á brúðkaupsnóttina og sennilega hefðum við fengið eitthvað út úr því að hittast og ræða þetta, ég og þessi kona.

Fréttir sem aldrei birtust

Ég gekk á Úlfarsfellið með Freyju í gærkvöldi og líkt og venjulega þegar við tvær ferðumst um fjöll saman horfði ég með öfund á tíkina sem skondraði upp og niður brekkurnar skælbrosandi. Ég skreiddist á eftir másandi og blásandi eins og strandaður hvalur þess fullviss að mín síðasta stund myndi þá og þegar renna upp. Freyja lét svo lítið að kíkja á mig af og til og svipurinn á henni sagði: Ætlar þessi aumingi að verða til hér í brekkunni eða mun honum takast að dröslast upp? Aumingjanum tókst að klöngrast upp á topp og mikil var sigurvíman þegar ég loksins gat notið útsýnisins meðan hjartslátturinn og andardrátturinn jafnaði sig. Ég veit raunar ekki hvaða sjálfspyndingarhvöt rekur mig af stað upp á fjöll á vorin en þetta er árviss atburður og alltaf er það tilhugsunin um hinar ýmsu fréttafyrirsagnir sem kemur mér á toppinn nefni hér aðeins nokkur dæmi: Miðaldra kona borin niður af Úlfarsfelli í andnauð! Sprungin í miðjum hlíðum! Miðaldurskreppa í miðju fjalli!

Ét ofan í mig, ekki hattinn minn þó

Steinunn Valdís Óskarsdóttir skrifaði mér áðan svar við athugasemdum mínum við orð hennar í Silfri Egils. Hún sagðist hafa verið að tala um fréttamiðla en vita vel af okkur sem ritstýrum tímaritum og benti mér á að Steinunn Stefáns. er aðstoðarritstjóri en Þorsteinn Pálsson og Jón Kaldal aðalritstjórar. Því er það alveg rétt hjá Steinunni Valdísi að Sigríður Dögg er eina konan sem ritstýrir fréttamiðli. Ég ét því ofan í mig orð mín hér í fyrri færslu hvað borgarstjórann fyrrverandi varðar en stend við stóru orðin um almenna fordóma gegn tímaritum. Ég held að tími sé kominn til að menn átti sig á því að þar eru á ferð fjölmiðlar sem hafa mikið gildi og vægi þeirra er síst minna en annarra miðla þótt þau séu í flestum tilfellum skrifuð af konum fyrir konur.

Mismunandi viðhorf

Við Svava fórum með Freyju að labba úti við Gróttu í gær. Þar var svo mikið rok að við systur hrökkluðumst fljótt í bílinn aftur. Tíkin var reyndar á því að ekkert væri að veðri en við vorum henni ekki sammála. Á leið í bílinn sungum við: Kaldar systur skrönglast hér, sælan löngu liðin er ekki er hér yl að fá, ekki þarf að því að gá. Freyja söng aftur hástöfum: Hér er mikið og mátulegt fjör, vindur rífur fólk úr hverri spjör, feldur minn er feiknahlýr, enda er ég heimskautadýr.

Eru tímarit ekki fjölmiðlar?

Ég horfði á Silfur Egils í gær og varð satt að segja undrandi þegar ég heyrði Steinunni Valdísi Óskarsdóttur fullyrða og hafa eftir Sigríði Dögg Auðunsdóttur að hún væri eini kvenritstjórinn á Íslandi. Mér hnykkti vægast sagt við og ekki var nóg með að Steinunn Valdís endurtæki þetta tvisvar heldur mótmælti henni enginn af þeim sem sátu við borðið og að auki tók Egill undir með henni. Ég veit ekki betur en að Elín Arnar ritstýri Vikunni, Heiðdís Lilja Magnúsdóttir Nýju Lífi, Steinunn Stefánsdóttir Fréttablaðinu og ég h-tímariti. Reyndar er sú tilhneiging ríkjandi að telja fréttamiðla á einhvern hátt æðri en tímaritin þannig að hugsanlega höfum við gleymst af þeim sökum en Steinunn hefði þá alla vega átt að fá sinn sess hjá Silfurfólkinu. Mér er svo sem sama þótt ég hafi gleymst en það fer óneitanlega í taugarnar á mér þessir leiðinlegu fordómar gegn tímaritum. Ég og aðrir sem vinnum á slíkum ritstjórnum vitum að þar er vandað til verka og íslensk tímarit hafa oft vakið fyrst máls og merkilegum málefnum og skapað umræðu sem þörf var á. Ég get til dæmis nefnt að þegar ég var á Vikunni skrifaði ég grein um tengsl hormónainntöku kvenna á breytingaskeiði og krabbamein. Sú umræða var hálfum mánuði seinna tekin upp í Kastljósi hið sama gildir um umræðuna um geðlyf og aðgerðarleysi í málefnum þeirra sem þurfa á því að halda. Ári áður en Kastljósið tók þetta upp hafði ég skrifað grein í Vikuna og tekið viðtal við unga konu sem fékk stöðugt uppáskrifuð lyf frá lækni sínum en engar ábendingar um aðra meðferð. Það var ekki fyrr en hún keypti sér sjálf námskeið hjá Bergþóru Reynisdóttur hjúkrunarfræðing að það rann upp fyrir henni að hún þyrfti ekki endilega að taka lyf. Margt fleira gæti ég nefnt en mér finnst það síst sitja á borgarstjóranum fyrrverandi og núverandi borgarfulltrúa að gera lítið úr miðlum sem fyrst og fremst eru ætlaðir konum og skrifaðir af konum.