Ekki fyrir alla þessi brúnkukrem

Þegar ég var að vinna á Vikunni kom eitt sinn til okkar ung fegurðardrottning í forsíðumyndatöku. Hún hafði með sér eitthvert sprei í brúsa sem átti að virka svona líka flott á fæturna á manni. Hún sýndi mér þetta og spreiaði létti yfir leggina og viti menn fínleg og falleg húð lagðist yfir fallega fætur hennar. Ég heillaðist af þessari lausn, enda alræmdur sokkabuxnamorðingi, eiginlega raðmorðingi því venjulega duga ekki tvær á kvöldi. Nú en víkjum aftur að fyrri sögu minni. Ég sem sé keypti þennan fína úða sem heitir Airbrush og er úðað á lappirnar. Þá á að setjast fín og jöfn húð yfir fótleggina sem hylur alla smávægilega galla og gefur fótunum brúnan og sumarlegan lit. Okkur Gumma var boðið á opnun málverkasýningar og ég leit svo á að varla væri betri tími til að láta á brúsann góða reyna en einmitt þá. Ég úðaði og úðaði, spreiaði og spreiaði en alltaf voru helgidagar og hvítir blettir á löppunum á mér. Í örvæntingu kallaði ég á eiginmanninn því hann er handlagnari og nú hófst lagfæringin. Ég stóð gleið og hélt upp um mig pilsinu meðan eiginmaðurinn úðaði upp og niður lappirnar á mér. Ég var eins og paródía af Marilyn Monroe yfir útblástursgrindinni forðum. Honum gekk lítið betur en mér og alltaf vantaði einhvers staðar smá í viðbót til að jafna litinn. Að lokum vorum við orðin svo sein að við urðum að æða út úr dyrunum og lappirnar á mér voru enn blautar og smituðu lit í pilsið mitt, á bílsætið og utan í einhvern mannaumingja sem var svo óheppinn að ganga fram hjá mér. Ekki skánuðu skallablettirnir við það. Ég sat prúð og stillt allt kvöldið með lappirnar kvenlega krosslagðar undir pilsið. Aldrei verið jafnpen á ævinni. Brúsinn á að duga í 6-8 skipti en eftir þetta eina skipti hjá mér er ekki meira en svo eftir en að duga á eina löpp á meðalflugu. Kannski óþarft að taka það fram en ég mæli ekki með þessu í stað sokkabuxna. Þótt það sé dýrt að eyðileggja einar sokkabuxur á kvöldi er enn dýrara að úða á sig 2400 kr. og vera skellótt ofan í kaupið.

Sælgætissúpa í góðum félagsskap

Í hádeginu fór ég á súpufund hjá Kvenréttindafélaginu og hlustaði á Maryam Namazie flytja erindi er nefnist: Women´s Rights, the Veil and Islamic Rule. Hún kom hingað til lands á vegum Siðmenntar og á vef þeirra, www.sidmennt.is er að finna grein eftir hana sem þýdd hefur verið á íslensku og þar sem hún segir svipaða hluti og hún gerði í erindinu í dag. Þetta var einstaklega áhugavert sérstaklega í ljósi þess að hún benti á að trúarbrögð og ríkisvald verður skilyrðislaust að aðskilja. Ef það er ekki gert fara trúarbrögðin að hafa óæskileg áhrif á lagasetningar og framkvæmd laga í samfélaginu. Eins og hún benti á þá eru trúarbrögðin ekki slæm en þegar þau eiga að ráða lífi þjóða er skrattinn laus, ef svo má að orði komast. Trú er einkamál hvers og eins og hver einstaklingur á að iðka sína trú á sinn hátt án þess að reyna að kúga henni upp á aðra. Og í ljósi þessi er ekki tími til kominn að við horfumst í augu við það að þjóðkirkja er tímaskekkja jafnvel þótt hún sé jafnafskiptalítil og sú íslenska.

Hér eru nokkrar frekari upplýsingar um Maryam. Hún fæddist í Íran en fluttist síðar með fjölskyldu sinni til Bretlands. Hún menntaðist í Bandaríkjunum þar sem hún bjó um nokkurt skeið. Hún er nú búsett á Bretlandi og hefur látið mjög að sér kveða í baráttunni fyrir auknum mannréttindum kvenna einkum íslamskra kvenna. Hún er harðorð í garð Íslamstrúar og hefur reynt að aðstoða flóttamenn frá Íran og þá sem búa þar enn og þjást undir stjórn klerkanna. Frekari upplýsingar um Namazie er að finna á heimasíðu hennar http://www.maryamnamazie.com/

Enn meiri orðhengilsháttur

Ég elska orð og hefur alltaf fundist yndislega gaman að skoða þá fjölmörgu og mismunandi vegu til að raða þeim saman. Orðin eru legókubbar sem við getum öll notað. Hins vegar finnst mér alltaf svolítið sorglegt að sumir virðast hengja alltof mikið á og við orðin. Líkt og ég kom að í fyrri færslu um fötlun þá hefur á undanförnum áratugum ríkt einhver pólitísk rétthugsun sem segir að við þurfum að ritskoða gömul og gild orð og breyta þeim til að þau móðgi nú engan. Til að mynda varð þroskaheftur að þroskahamlaður og ef ég man rétt þá eru fatlaðir nú orðin hreyfihamlaðir eða ferlihamlaðir. Um tíma máttu konur ekki vera menn þannig að blaðamaður varð blaðakona, ritstjóri ritstýra, forstjóri, forstýra og þannig mætti lengi telja. Sjálfri er mér alveg sama hvort ég er blaðamaður eða blaðakona, ritstjóri eða ritstýra. Hvoru tveggja er að mínu mati gott og gilt. Mér hefur heldur aldrei fundist hjúkrunarfræðingur eitthvað merkilegri en hjúkrunarkona en skilst á þeim sem til þekkja að þar skilji að himinn og haf. Hið sama gildir víst um blessaðar fóstrurnar sem urðu að leikskólakennurum vegna þess að enginn gat borið virðingu fyrir fóstru og strákar gátu ekki borið það starfsheiti. Um leið og nafnbreytingin varð skilst mér að launabaráttan hafi tekið stökk fram á við. En mikið sakna ég fóstrunnar. Hún var nefnilega sú sem tók á móti barninu mínu með hlýju og beið tilbúin að umvefja það umhyggju meðan leikskólakennarinn stendur strangur með kladdann og skammar litla hnoðra sem leyfa sér að mæta of seint í leikskólann. Mikið lifandis býsn er þetta óaðlaðandi orð og af hverju þurfa svona leiðindaorð alltaf að vera miklu lengri og óþjálli en hin sem þau koma í staðinn fyrir? Ég sé ekki að nokkur karlmaður þurfi að skammast sín fyrir að vera fóstri ekki frekar en flugþjónn. Undarlegt að flugfreyjurnar hafi ekki þurft að skipta um nafn og heita flugöryggisþjónar til að njóta virðingar samborgaranna. En þetta er orðhengilsháttur og ég verð að viðurkenna að hann á einstaklega vel við mig.  

Haustlægðarblús

Fyrsta almennilega haustlægðin gengur yfir landið og sumir hrista sig hraustlega og segjast aldrei láta veðrið hafa áhrif á sig. Ég er ekki svo stálheppin. Veðrið hefur mjög mikið að segja um hvernig mér líður. Stillt og bjart veður eykur mér orku og kraft og dimmviðri dregur úr mér. Haustlægðir eru fínar svo lengi sem ég get verið heima, kúrt mig undir sæng með góða bók og hlustað á regnið bylja á þekjunni. Ég þarf hins vegar að koma mér á fætur, dragnast út með hundinn og í vinnuna. Regnið og stormurinn missir einhvern veginn sjarmann þegar þannig er ástatt.

Niðrandi orð og skrauthvörf

Ég hef áður gert að umtalsefni hér á blogginu hvað það fer í taugarnar á mér þegar pólitísk rétthugsun fer að ná til orða og hreinsa þarf málið af einhverjum orðum vegna þess að þau eru ekki nægilega virðuleg. Ég hef þá trú að við eigum að kalla hlutina sínum réttu nöfnum og það er ekkert ljótt við raunveruleikann. Jóna Á. Gísladóttur fær komment á bloggið sitt vegna þess að hún kallar son sinn þann einhverfa. Drengurinn er einhverfur og hún er ekki á nokkurn hátt að gera lítið úr honum með því að þessu móti. Ef einhver mér nákominn væri blindur eða haltur þætti mér ekkert ljótt við að tala um þann halta eða þann blinda. Við systur kölluðum föður okkar stundum stafkarlinn eftir að hann fór að ganga við staf. Við kölluðum hann líka Pollýönnu því hann var bölsýnasti maður sem við höfðum kynnst. Hvorugt var meint á niðrandi hátt. Ég hef aldrei skilið þessa viðkvæmni fyrir fötlun. Fólk er svona eða hinssegin og fötlun er eitt af fjölmörgum litbrigðum lífsins hvort sem menn eru eineygðir, geðveikir, haltir eða í hjólastól. Við þurfum ekki að ganga á tánum í kringum þá sem þannig er ástatt um og hvísla hvert að öðru: Hann er blindur. Blinda er hluti af manninum rétt eins og nefið, eyrun eða hendurnar og jafnsjálfsagt að tala um hana og handastærðina. Mér finnst reyndar meira niðrandi að segja sá nefstóri eða maðurinn með tröllahendurnar en að segja sá blindi en það er önnur saga.

Bibba á Brávallagötunni hress og kát

Bibba á Brávallagötunni á það til að skjóta upp kollinum hjá besta fólki en sumir eru með þeim ósköpum gerðir að gerðir að allt kemur öfugt út úr þeim. Við sátum í afmæli litlu fallegu frændanna minna og rifjuðum upp nokkur dæmi um svona viðsnúning sem við höfðum heyrt. Hér koma nokkur þau bestu: Það var sama hvað ég reyndi mér tókst aldrei að koma vitinu undir hann. Við urðum að klóra í bakkafullan lækinn. Þegar ein báran rís er önnur stök. Ég fékk þetta ekki fyrr en eftir djúpan disk.

Þessi hér þarfnast engra skýringa en hins vegar verður að segja söguna af því þegar þekkt útvarpskona frétti af því að maður nokkur hafði tapað veskinu sínu niður í bæ og í því var kaupið hans allt. Hún vildi hjálpa manninum og biðja skilvísan finnanda að skila því. Þegar hún hafði lokið því ákalli sagði hún: „Hugsið ykkur bara að tapa ærunni svona rétt fyrir jólin.“

Fyrirsætan Freyja

Ég var að fletta Fréttablaðinu í morgun þegar ég sá mynd af reffilegum gulum hundi á blaðsíðu átta sem mér fannst ég aldeilis kannast við. Þetta var alveg eins og Freyjan mín svo ég hringdi niður á blað og viti menn. Þessi mynd var tekin á Þingvöllum árið 2005 þegar haldið var upp á 90 ára afmæli kosningaréttar og kjörgengis íslenskra kvenna. Og mikið rétt ég var þar með Freyju svo það er staðfest Freyja er fín fyrirsæta.

Kippt inn í raunveruleikann

Undanfarna daga hef ég gengið um í einhvers konar ljóðrænni leiðslu. Allt sem ég sé vekur með mér hvöt til að reyna að lýsa því á hátíðlegan hátt með orðum. Sennilega er þetta haustið og haustlitirnir. Mér finnst dulúð alls staðar og eitthvað liggja í loftinu. Mér var hins vegar kippt allillilega inn í raunveruleikann í gönguferðinni í morgun þegar Freyja nýtti sér draumlyndi mitt og æddi á eftir ketti inn í runna. Ég var þessu ekki viðbúin þannig að ég hentist á eftir tíkinni og skall framfyrir mig. Til allrar hamingju var runninn nægilega sterkur til að bera mig þannig að ég lenti ekki með andlitið beint í moldina. En þetta nægði til þess að kenna mér að betra er að fylgjast með en að vera einhvers staðar í öðrum heimi.

Haustlitir

Hvert sem litið er minnir haustið á sig. Haustlitirnir birtast í gluggum tískuverslana og á laufinu á trjánum. Súldin og rigningin eru líka óhjákvæmilegur fylgifiskur haustsins. Mér finnst þetta dásamlegur tími. Tískan mun fallegri og skemmtilegri en sumartískan. Það er eitthvað svo varanlegt og traust við klassísk sniðin, brúna, gráa og fjólubláa litina. Það er líka fátt skemmtilegra en að tína njóla, beitilyng og óæt ber til að bera inn í húsið og skreyta með. Reyniber, rósaber og sortuber eru tilvalin. Hálfsölnuð grös, lauf og aðrar haustlegar jurtir eru líka frábært skraut. Reyndar hrynur svolítið af þessu en skítt með það. Ég hef að vísu ekki tínt hvönn síðan eldhúsveggurinn lifnaði við hjá mér forðum en allt annað tíni ég enn. Hvannarskrattarnir eru nefnilega hættulegar að því leyti að alls konar skorkvikindi gera sér heimili í stönglunumm þegar líða tekur á sumarið. Ég vissi þetta ekki og tíndi risavönd af glæsilegri ætihvönn í Elliðaárdalnum. Ég hengdi hann til þerris í eldhúsloftið og nokkru síðar leit ég upp úr eldamennskunni og sá hvar heil herdeild svartra bjalla stormaði niður eldhúsvegginn hjá mér í von um að finna vænlegri bústað en deyjandi hvannastóð. Ég æpti upp yfir mig, fleygði hvönninni í ruslið og sótthreinsaði eldhúsið.

Grátur og gnístran tanna

Við Eva fórum og heimsóttum Gurrí í dag og þótt allir hafi verið hálfskælandi þegar heimsókninni lauk var þetta samt hin indælasta dvöl í Himnaríki. Ástæðan fyrir táraflóðinu var sú að Gurrí leyfði okkur mæðgum að horfa á Bridge to Terabitia og ég háskældi í lokin. Eva segir núna með karlmannlegri kokhreysti að hvorki hún né Gurrí hafi verið skælandi en ég er sannfærð um að ég heyrði fleiri sjúga upp í nefið en mig. Jónatan Livingstone mávur kom í heimsókn og Kubbur og Tommi tóku okkur afskaplega vel. Capuccinóið var indælt sérstaklega bollinn með kattarhausnum. Þannig að þetta var indæl eftirmiðdagsstund.