Ellileg dóttir

Eva hóf störf sem skólaliði í Ísaksskóla núna í vikunni og gengur svona líka vel í vinnunni. Menn eru yfir sig hrifnir af henni og hún kemur ljómandi heim á hverju kvöldi því alltaf er verið að hrósa henni. Í gær vék sér að henni lítil fimm ára stelpa og sagði: „Hvað heitir þú?“ „Eva,“ var svarið. „Hvað ertu gömul?“ kom þá. „Hvað heldur þú?“ Spurði Eva. „Fjörutíu og fimm,“ sagði litla krílið glaðlega. Dóttir mín er greinilega ekkert sérlega ungleg.

Haustið er komið

Haustið er komið. Á því er engin vafi lengur. Í loftinu var einhver svalur tærleiki í morgun sem boðar komu haustsins en skýrari vísbending en umferðin er sjálfsagt vandfundin. Á leið í vinnuna í morgun var þyngri umferð en verið hefur í allt sumar. Hvert sem augað eygði mátti sjá bíla mjakast áfram og helstu umferðaræðar í Kópavogi voru stíflaðar eins og kransæðar rétt fyrir hjartaáfall. Ég var svo heppin að aka í öfuga átt við meginstrauminn og komst því nokkuð liðlega á leiðarenda. Gatnaframkvæmdir hér í bæ (Kópavogi) eru þó síst til þess fallnar að greiða mönnum leiðina nú. Dalvegurinn lokaður og hjáleið þar um planið hjá Bónus sem þegar er nokkuð upptekið vegna byggingaframkvæmda og Nýbýlavegurinn undirlagður. Kópavogur fer brátt að standa undir nafni aftur sem það sveitarfélag landsins sem auðveldast er að villast í. 

Með skammarroða í kinnum

Við Freyja gengum á Úlfarsfellið í gær. Ég hef aðeins gengið þrisvar á fjöll í sumar en í fyrra var ég einstaklega dugleg við þetta og fór á Úlfarsfellið einu sinni til tvisvar í mánuði. Núna hef ég aðeins farið eina ferð þarna upp og var því nokkuð annar bragur á mér en fyrir ári. Þá skokkaði ég þetta léttilega upp á tuttugu mínútum (þannig er það að minnsta kosti í minningunni) og hló hæðnislega þegar menn kölluðu þetta fjall. Sagði borubrött: „Úlfarsfellið er hóll.“ Í þetta sinn skreiddist ég sem sagt upp brekkurnar móð og másandi. Tíkin horfði á mig vorkunnaraugum og velti fyrir sér hvort það tæki því að bíða eftir þessum aumingja. Ég taldi upp allar þær afsakanir sem mér duttu í hug: Ég er illa fyrirkölluð, þreytt eftir daginnn og fleira. Allar féllu þær þó um sjálfar sig þegar kona á aldur við mömmu strunsaði fram úr mér og komst á toppinn langt á undan mér. Ég verð að gera eitthvað í mínum málum.

Lestrarhelgar

Um síðustu helgi fékk ég nýjustu Harry Potter-bókina í hendurnar og lá yfir henni til klukkan að verða fjögur aðfararnótt sunnudags og núna datt ég ofan í A Thousand Splendid Suns eftir Khaled Hosseini. Ég hreinlega gat ekki lagt hana frá mér og las og las og las. Sagan er ótrúlega falleg og grípandi og þessi er sannarlega ekki síðri en Flugdrekahlauparinn.

Fremur lítið berjablá

Ég elska að fara í berjamó. Alveg frá því ég var barn og fékk í fyrsta skipti að henda mér niður á þúfu sem var krökk af berjum hef ég dýrkað ber. Það höfðaði strax til hóglífisseggsins í mér að sjá þessa ofgnótt af sætukoppum og vita að ég gæti tínt og borðað eins mikið og ég mögulega kæmi niður. Þess vegna hef ég hlakkað til þess í allt sumar að komast í ber í haust. Ég var viss um að eftir þetta mikla hlýindasumar myndu bíða mín stór og safarík ber um alla móa í stórum hrúgum. Annað hefur komið á daginn eða að minnsta kosti hér í nágrenni Reykjvíkur. Ég ætlaði að veltast rymjandi um móana meðan tíkin hlypi laus og frjáls í kringum mig en í Heiðmörk, við Hvaleyrarvatn, í hrauninu á Álftanesi og við Hafnarfjörð er sáralítið af berjum. Vissulega má finna nokkur ber á sumum þúfum en þetta er ekkert miðað við það magn sem ég átti von á og berin eru lítil. Í gönguferðinni í gær rakst ég á nokkrar sæmilegar þúfur og át af þeim en þetta var ekkert til að rýta af ánægju yfir.

Í mínum villtustu draumum

Ef draumar endurspegla undirmeðvitund manns er ég ekki alveg viss um að mig langi til að kynnast þeirri persónu sem leynist undir yfirborðinu hjá mér. Draumar mínir eru nefnilega með eindæmum ruglaðir oft og tíðum. Til að mynda dreymdi mig í nótt að ég væri stödd á dansleik og maður að nafni Lalli elti mig út um allt til að reyna að kyssa mig. Ég kærði mig ekkert um kossa hans, enda var hann yfirmátakauðalegur langur og mjór með stórt nef. Hann minnti einna helst á lýsinguna á Guðmundi, syni Bárðar á Búrfelli úr Pilt og stúlku sem við öll munum sem lásum Lesbók nr. eitthvað í barnaskóla. Ég setti þó ekki útlit mannsins mest fyrir mig heldur fannst mér í draumnum það lýta hann einna mest að hann héti Lalli. Já og í ofanálag hefur bergmálað í hausnum á mér í allan dag ljóðlína eftir Steinunni Sigurðardóttur: „Sál mín var dvergur á dansleik í gær.“ Þetta getur ekki verið eðlilegt.

Bókasafn í nýju ljósi

Ég gekk framhjá Bókasafni Kópavogs áðan og sá skilti í glugganum sem á stóð: Skilalúga á norðurhlið. Þetta tókst mér auðvitað að lesa: Skítalúga á norðurhlið sem setur starfsemi safnsins óneitanlega í dálítið annað samhengi.

Féll fyrir sívalning

Mig hefur alltaf langað í sívalan kodda eða púða. Ég man eftir slíkum þarfaþingum úr æsku minni, enda var eitt slíkt í sófanum í stofunni hans afa á Vesturgötunni. Svona til að útskýra ögn betur hvað ég á við þá eru þetta langir, mjóir en alveg sívalir koddar sem iðulega voru í skrautlegum koddaverum jafnvel með dúskum á endunum. Alveg guðdómlegt. (Mamma hefur oft skammað mig fyrir glysgirnina en sennilega er þetta úrkynjaði Rómverjinn í mér). Við Helen systir brugðum okkur í verslunina Egg í gær og viti menn þar voru til sölu á útsölu meira að segja svona sívalir koddar. Reyndar var bara hægt að fá koddaver utan um þau í stíl við rúmföt sem voru til sölu í versluninni en ég kolféll og bar heim minn sívalning alsæl. Hann var settur undir koddann minn í gærkvöldi en eitthvað virkar þetta öfugt því ég vaknaði með hausinn í miðju rúminu í morgun og engan kodda undir hausnum.

Slagurinn óvenju snemma á ferðinni

Þessi einstaklega skiljanlega fyrirsögn er á frétt á visir.is um forsetakosningarnar í Bandaríkjunum. Ég sé þetta alveg fyrir mér: slagurinn færist líkt og hvirfilbylur yfir öll Bandaríkin og eirir engu. Menn dragast með í slagsmálin og ráða ekki neitt við neitt en vita þó að hann er óvenjusnemma á ferðinni að þessu sinni. Kannski er þetta maður sem heitir Slagur og ætlar sér í forsetaframboð en hefur margreynt það áður og ekki tekist og það er þess vegna sem menn slá þessu svona fram: Slagurinn óvenju snemma á ferðinni. Já, ræfillinn hann var vonglaður og byrjaði því snemma.

Harry Potter kvaddur með söknuði

Ég lauk við síðustu bókina um Harry Potter í dag og úthellti ófáum tárum undir það síðasta. Ég viðurkenni að ég kveð þessa geðugu hetju með ákveðnum söknuði og finnst miður að eiga ekki von á annarri bók að ári. Það er eitthvað heillandi við galdrastrákinn og ævintýri hans og þótt ég viti að ég er ekki eina fullorðna manneskjan sem hefur ánetjast honum verð ég að viðurkenna að sú staðreynd að ég les hann af slíkri áfergju að ég gat ekki lagt bókina frá mér fyrr en hún var búin og að ég grét yfir örlögum aðalpersónanna segir mér að sennilega er eitthvað til í því þegar sonur minn segir mér að ég sé ekki nægilega þroskuð til að verða amma.