Þetta eilífðarkossaflens

Langar að vekja athygli á pistli eftir mig sem birtist í júlíblaði hann/hún.

„Hvers vegna eru konur kysstar en karlar ekki?" stundi ung kona þreytulega eftir að hún hafði þurrkað varalitafar af kinninni eina ferðina enn. Kannski var ekki undarlegt að hún spyrði sig þessarar spurningar jafnalgengt og það er orðið að konur heilsist og kveðjist með kossum. Stundum þekkjast þessar konur varla neitt og því undarlegt að þær sýni hver annarri svo náin atlot. Já, það er undarlegt þetta eilífðarkossaflens.

Að heilsast og kveðjast með kossi er reyndar gamall og góður íslenskur siður. Til sveita hér á árum áður kysstust menn gjarnan á báðar kinnar þegar þeir hittust og það voru jafnt góðbændur sem húsfreyjur þeirra sem kysstust. Stundum voru kossalætin slík á kirkjustað að prestinum þótti nóg um og rak söfnuðinn með harðri hendi inn í kirkjuna. Af því fer engum sögum hvort karlar dvöldu lengur við að kyssa einhverjar ákveðnar konur eða hvort kossar sumra kvenna rötuðu nær munni karlanna en tilhlýðilegt gæti talist.

Kossar í kveðjuskyni duttu síðan að mestu niður á Íslandi einhvern tíma á tuttugustu öld. Um tíma var handaband allsráðandi og eiginlega innilegasta kveðjan. Algengt var að menn lyftu hönd og segðu hæ, eða bæ eftir því hvort þeir voru að koma eða fara. En skyndilega sóttu kossarnir í sig veðrið að nýju og fyrr en varði urðu þeir vinsælli en nokkru sinni fyrr.

 Konur að kyssa konur

Nú á dögum eru það þó fyrst og fremst konur sem kyssa konur. Svo rammt kveður að kossum kvenna að þær kyssa ekki bara vinkonurnar á förnum vegi heldur oft samstarfskonur, kunningjakonur og jafnvel bara konur sem þær hafa þekkt í langan tíma. Gamlar konur  virðist nánast vera skylda að kyssa jafnvel eftir stutt og lausleg kynni. Börn mega svo auðvitað allir leyfa sér að kyssa.

Konur kyssa reyndar líka karla en þá þarf að vera löng vinátta og velvilji að baki. Sumar konur kyssa menn vinkvenna sinna í kveðjuskyni, frændur sína, bræður og syni en þær myndu aldrei kyssa til að mynda karlkyns yfirmann, fisksalann á horninu eða nágrannann. Um nágrannakonuna gegnir allt öðru máli og ef fisksalinn á horninu er vingjarnleg kona er aldrei að vita hvenær henni verður bætt í kossahópinn.

Kossar milli karla og kvenna eru og verða sennilega alltaf erfiðari viðfangs. Það er svo stutt í ástarkossinn og ef fullkomlega saklaus koss í kveðjuskyni lendir ekki alveg á réttum stað getur það komið af stað hinum verstu og vandræðalegustu tilfinningum. Karlar eru þó sjaldnast varalitaðir þannig að minnsta kosti þarf ekki alltaf að vera að hreinsa burtu varalitfar eftir þá. Varaliturinn er eiginlega það hvimleiðasta við kossa kvenna og rannsóknir hafa sýnt að margir karlar þola ekki varalit. Í brúðkaupum og fínum veislum er varaliturinn sérstaklega pirrandi og eiginlega óhætt að mæla með að konur varaliti sig ekki fyrr en öllum kossakveðjum er lokið. Fátt er leiðinlegra fyrir brúði sem er búin að leggja mikið í útlit sitt en það að ganga með röð af bleikum, rauðum og brúnum varalitaförum inn í eigin veislu.

Kossar og væntumþykja

Þrátt fyrir að kossinn sé ein nánasta aðferð manna við að snertast getur hann verið jafnmerkingarlaus og hann getur verið innihaldsríkur. Varla er hægt annað en að velta fyrir sér hvers vegna sumar konur leggja vangann að vanga annarra kvenna og smella með vörunum út í loftið? Eru þær með þessu að sýna væntumþykju en vilja um leið forðast að skilja eftir varalitafar á kinnum hinnar? Er kossinn kannski merkingarlaus sýndarmennska og innst inni langar konunni ekkert að kyssa hina? Sjálfsagt er það misjafnt. En stundum er vandséð hverju kossar bæta við.

Á hinn bóginn er fullkomlega eðlilegt að langa til að kyssa sína bestu vinkonu sérstaklega ef nokkuð er liðið síðan þið hittust síðast. Nánar vinkonur kyssa hver aðra til að sýna innileikann og væntumþykjuna sín á milli. Stundum er kossinn og faðmlag til að hvetja á erfiðum tímum, stundum í þakklætisskyni fyrir allt það góða sem á undan er gengið og stundum bara til að láta vita að þið eruð til staðar hvor fyrir aðra og á milli ykkar hefur ekkert breyst. Í slíkum tilfellum er kossinn besta og fallegasta kveðjan.

Sjávardýr í ferskvatni?

Á visir.is er nú frétt um að sjaldgæf ferskvatnshöfrungategund í Kína sé sennilega aldauða. Vísindamenn hafi ekki fundið eina skepnu í leiðangri sem gerður var út til að finna þær. Fréttin endar á þessum orðum:

Ef satt reynist er þetta fyrsta útrýming hryggdýrs í fimmtíu ár og í fyrsta skipti sem hátterni mannsins gengur að sjávarspendýri aldauðu. 

Mín spurning er: Ef um sjaldgæfa ferskvatnstegund höfrunga er að ræða hvernig getur þetta þá verið í fyrsta sinn sem maðurinn gengur að sjávarspendýri dauðu? Eru ferskvatnshöfrungar sjávardýr?

Sælgætissýki í æðra veldi

Ég er mikill sælkeri og súkkulaðilöngun mín er slík að líkja má við fíkn. Ég held samt að ég gangi ekki jafnlangt og þessi kona.

Yfirþyrmandi löngun í sætindi

Skaðræðisdýr

Stundum borgar manngæskan sig greinilega ekki. Að undanförnu hefur húsið okkar nefnilega verið fullt af geitungum og ég samviskusamlega veitt þá í glös og farið með þá út fyrir og sleppt þeim. Nú leikur hins vegar grunur á að bú reynist í strompnum því þeir koma í tugatali inn á baðherbergi gegnum viftugat sem liggur út í strompinn. Eva ætlaði sem sé í bað í dag og þá voru tveir geitungar þar á sveimi. Ég óð inn vopnuð glasi og tusku og ætlaði veiða greyin. Það skipti þá engum togum, þeir réðust á mig og náðu báðir að stinga mig í magann. Þetta var hræðilega sárt en ég hef fjórum sinnum áður verið stungin af geitungum og þá fann ég alls ekki svona mikið fyrir þessu. Ég er með stóra bólguhellu á maganum og fæ stingi í hana af og til. Ætli geitungastungur verði verri því oftar sem maður er stunginn?

Ástæðulausar bólferðir

Á mbl.is var frétt þess efnis í gær að vísindamenn hefðu komist að því að  237 ástæður væru fyrir því að fólk gerði hitt. Ég var himinlifandi glöð og fegin að sjá að fólk væri almennt ekki að vesenast við þetta gersamlega að ástæðulausu. Það gladdi mig líka að lesa í sömu frétt að konur og karlar gerðu það mestmegnis af sömu ástæðum. Allt er þetta hið besta mál og eykur skilning okkar á þörfum hvers annars til mikilla muna.

Ævintýri í Elliðaárdal

Ég er einstaklega lagin við það að koma mér í vandræði. Einkum og sér í lagi eru það gönguferðir mínar sem enda með ósköpum og það oftast vegna þess að ég fæ þá stórgóðu hugmynd að stytta mér leið. Ein slík för var farin í Elliðaárdal fyrir tveimur árum en ég ætlaði að ganga heim úr vinnunni. Ég vann þá hjá Fróða uppi á höfða og þegar komið var að Árbæjarsafni var mér ljóst að heim kæmist ég ekki lifandi þar sem ég var mannbroddalaus og hálka mikil á vegum um þetta leyti. Ég hringdi því í manninn minn og bað hann að sækja mig. Ég sagði honum að bíða á bílastæði ofan við Elliðaárnar hinum megin í dalnum vegna þess að ég taldi lítið mál að vippa mér yfir göngubrýr á ánum og á þennan áfangastað. Til að stytta mér leið hélt ég sem leið lá gegnum Árbæjarsafnið sem var opið og algerlega mannlaust. Fljótlega gerði ég mér þó ljóst að safnið var afgirt og engin leið út önnur en sú sem ég hafði notað til að koma mér inn. Þá var ég búin að ganga svo langt að ég nennti ómögulega að snúa við og ákvað því að klifra yfir grindverkið. Hvað Hraunbæjarbúar hafa hugsað þegar þeir sáu konu á virðulegum aldri í draktarjakka og penum leðurskóm vega salt efst á girðingunni umhverfis safnið þeirra veit ég ekki. Hitt veit ég að förin yfir grindverkið var hvorki þægileg né sérlega auðveld og dáist ég hér eftir mjög af föngum sem leggja það á sig að strjúka úr fangavist hvort sem er á Litla Hrauni eða Alcatraz. Ég komst upp og reyndar niður hinum megin án meiriháttar óhappa en þá beið mín það sem verra var; nefnilega gersamlega ófær Elliðaárdalur. Glæra svell var yfir öllu og það svo slétt að ekki möguleiki var að standa á því til lengdar og leið mín lá niður á við. Ég reyndi þetta samt og skreið nánast á fjórum fótum með hjálp vingjarnlegra trjágreina sem slúttu út yfir stíginn niður að brúnni. Yfir hana komst ég, út í hólmann og yfir hinum megin. Þar beið maðurinn minn á bílastæðinu og þegar ég hafði skreiðst við illan leik upp brekkuna og inn í bílinn til hans spurði hann í einlægri undrun: „Hvers vegna í ósköpunum baðst mig ekki um að sækja þig á bílastæði Árbæjarsafns?“ Stundum er ofbeldi gagnvart maka sínum næstum því réttlætanlegt.

Fyrstu kynni

Já, Gurrí mín var að biðja um söguna af því þegar ég heimsótti tengdaforeldra mína í fyrsta skipti. Ég var nítján ára unglingur, feimin og uppburðarlítil og eiginlega sannfærð um að þeim myndi ekkert lítast á þessa stúlku sem sonurinn var í slagtogi við. Ég sárkveið því fyrir og bað Gumma með reglulegu millibili að snúa við en tengdaforeldrar mínir bjuggu á Akureyri og tengdamamma býr þar enn en hún er nú ekkja. Jæja, ekki fékkst kærastinn til að snúa við þannig að við enduðum á tröppunum heima hjá tengdó þar sem heilsast var með handabandi. Útidyrahurðin var opin og ég ætlaði að koma í veg fyrir að hún skelltist þegar Gummi var að bera töskurnar inn og greip í húninn en ekki tókst betur til en svo að hann losnaði og ég hélt á honum í hendinni. Ég rétti tengdapabba hann vandræðaleg og sagði: „Hann datt af.“ „Já, já, hann var laus,“ sagði tengdapabbi heitinn glaðlega en ég hafði á tilfinningunni að það væri bara sagt til að mér liði betur. Ég var nú á því að varla hefði verið hægt að byrja verr en þegar við settumst að borðum seinna um kvöldið tóku hlutirnir stefnu niður á við og það hratt. Ég settist við borðstofuborðið þar sem mér var vísað til sætis og um var varla búin að snerta hnífapörin þegar stóllinn gaf sig og ég sat í brotunum á góflinu. „Hafðu engar áhyggjur, hann var brotinn fyrir,“ sagði tengdapabbi og núna trúði ég honum alls ekki. Tengdamamma kom með annan stól og þegar ég ætlaði að setjast í hann reyndi ég að fara eins varlega og hægt var. Ég var í gallabuxum með járnbólum á vösunum og án skyndilega heyrðist leiðinlegt skraphljóð. Bólurnar höfðu skrapað leðrið á stólbakinu og stóllinn ber þess merki enn í dag en tvær djúpar renndur liggja niður eftir öllu bakinu. Tengdapabbi hafði ekki orð á því að stóllinn hefði verið skrapaður fyrir en ég átti ekki von á að mér yrði nokkru sinni boðið heim til þeirra aftur.

Rebbarnir samir við sig

Ég er nýkomin af ættarmóti austur á Vopnafirði en móðir mín var fædd og uppalin að Refstað í þeim firði. Þetta var óskaplega skemmtilegt, enda skildist mér að margir hefðu haft orð á því í byggðarlaginu að þeir vildu vera fluga á vegg þar sem nokkrir rebbar kæmu saman, þar væri gaman. Á þessu sögulega móti bar það helst til tíðinda að maður nokkur var formlega ættleiddur en hann hefur árum saman öfundað bróður sinn af því að vera giftur inn í þessa merku ætt. Rebbar eru almennt hlýlegt fólk sem hrærist auðveldlega til meðlíðunar þannig að látið var að óskum mannsins og nú hefur hann sem sé öðlast rétt til að sitja ættarmót framtíðarinnar. Skorað var á mig að segja söguna af því þegar ég kom í mína fyrstu heimsókn til tengdaforeldra minna og varð ég við því. Sunginn var bragur sem einn frábær frændi minn hafði ort um ættina og þar sem afi minn var tvígiftur flutti Svava systir erindi um ömmu okkar og nöfnu sína en systursonur mömmu talaði um sína ömmu. Já, þetta er yndislegt fólk og ég hef oft verið ánægð með hvað ég er heppin að stórfjölskylda mín er þetta náin og þetta skemmtileg. Rebbar tala óskaplega mikið en eru almennt orðheppið og skemmtilegt fólk sem bjargar því að sárasjaldan drepast viðmælendur þeirra úr leiðindum. Rebbar eru líka tilfinningaríkir og ákafamanneskjur á flestum sviðum og mér skilst að sögur séu sagðar af sumum frænda minna í sjö sýslum.

Fleiri syndir

Gamlar syndir hafa langan hala segir máltækið og nú eru þau Elín Arnar og Geiri bæði búin að klukka mig þannig að ég verð víst að gefa upp fleiri leyndarmál.

1. Já, það er rétt hjá Geira ég lék hóru í uppfærslu MH á Túskildingsóperunni og spókaði mig um sviðið í lífstykki af ömmu hennar Höllu. Ári áður hafði ég leikið asna í Drekanum þannig að leiklistarferill minn var glæstur og eftirminnilegur.
2. Ég er hræðilega veik fyrir loðskinnum og veit ekkert yndislegra en strjúka dýrum, enda á ég þrjú. En ég er líka yfir mig hrifin af pelsum, keipum og loðbrydduðum fatnaði.
3. Leiðinlegt fólk fer óskaplega í taugarnar á mér. Þegar ég var yngri var ég viss um að fólkið hefði valið leiðindin og gæti auðveldlega breytt sér ef því sýndist svo. Nú hallast ég að því að sumir eru svo sorglega leiðinlegir að það getur ekki verið afrakstur eins tilviljanakennds getnaðar heldur hlýtur það að vera afrakstur skipulagðrar ræktunar. Ég tel mig nefnilega hafa séð þess merki að leiðindi eru ættgengari í sumum fjölskyldum en öðrum.
4. Ég hef afskaplega gaman af gönguferðum í náttúrunni en er svo lofthrædd að nokkrum sinnum hefur það komið fyrir mig að frjósa í miðjum hlíðum einhvers fjalls og komast hvorki lönd né strönd. Þá hefur það komið í hlut mannsins míns að tala mig niður.
5. Almennt hef ég ekki gaman af húmor sem snýst um að niðurlægja aðra eða gamanmyndum þar sem allt snýst öndvert gegn aðalsöguhetjunni hvernig sem hún reynir. Ein undantekning er frá þessari reglu. Þegar ég sé fólk renna á rassinn á svelli grípur mig yfirleitt óviðráðanleg kátína og því lengur sem manneskjan er að berjast við að halda jafnvæginu því fyndnara finnst mér atvikið.
6. Ég er ákaflega ólyktnæm en jafnframt óskaplega klígjugjarnt þannig að sennilega er þetta enn eitt dæmið um hvernig náttúran sér okkur fyrir jafnvægi.
7. Ég horfði á Dallas í gamla daga.
8. Ég er sjúk í breska leynilögguþætti og breskar sakamálasögur. Las Agöthu Christie upp til agna á unglingsárum og lærði margt um mannlegt eðli af Ms. Marple.

Ég læt það vera að klukka einhvern annan því allir sem mér koma í hug hafa verið margklukkaðir.

Ormur í fyrra lífi?

Ásgeir vinur minn Helgason lýsir trúarlegri upplifun sinni þegar hann var tuttugu og sex ára á bloggsíðu sinni. Mér finnst þessi frásögn sérlega flott og það er ekki laust við að ég öfundi Geira pínulítið af því að hafa upplifað eitthvað þessu líkt. Sjálf hef ég aldrei fundið fyrir neinu svona. Þegar ég var barn óskaði ég þess heitt og innilega að ég væri skyggn og þóttist meira segja stundum sjá eitthvað meira en aðrir þegar ég var í hópi trúgjarnra barna en mínar innri sjónir lukust aldrei upp fyrir neinu hvorki lifandi eða látnu. Einhverju sinni vorum við að ræða tilfinninguna „déja vu“ við matarborðið hér heima og í ljós kom að bæði börnin mín höfðu upplifað þetta margoft en ég aldrei. Þeim fannst þetta ótrúlegt og eftir nokkrar vangaveltur komst sonur minn að þeirri niðurstöðu að þetta lægi í þróunarstigum okkar sem persóna. „Déja vu“ á nefnilega, samkvæmt kenningunni, að vera afturhvarf til fyrri lífa. Andri taldi sem sé að móðir hans væri nýkomin í mannlega mynd og þar sem ég hefði verið ormur eða fluga í fyrri lífi fyndi ég ekki til þessarar tilfinningar. Flestir menn upplifa jú, sárasjaldan það sem skordýr og lindýr finna fyrir á hverjum degi. Þessi kenning hefur óþægilegan sannleikshljóm. En einu get ég þó státað af og það er innsæi. Ég er ágætur mannþekkjari og dómgreind mín í þeim efnum hefur sjaldan brugðist. Ég finn líka oft á mér hættu eða líðan minna nánustu. Stundum sest að mér óútskýranlegur kvíði og það bregst ekki að eitthvað slæmt gerist skömmu síðar. Þetta hefur gerst að kvöldi til og staðið fram á nótt og tvisvar hef ég vitað feigð einhvers sem mér hefur þótt vænt um. Í bæði skiptin var ég að heimsækja þetta fólk á sjúkrahúsi þar sem það lá en ekkert benti til annars en von væri á góðum bata. Á leiðinni eftir spítalaganginum og út laust þeirri hugsun niður í huga mér að viðkomandi ætti ekki afturkvæmt heim og það gekk eftir. Hvað þetta er veit ég ekki en sennilega hafa allir fundið fyrir þessu sama einhvern tíma á ævinni. Til allrar lukku virðast ánmaðkar og geitungar hafa ágætis innsæi og ég bý sennilega að því.